μπακ απ.

5 σχεδόν μήνες πέρασαν από το τελευταίο ποστ.
ποσο μπορει να αλλαξει η ζωη καποιου μεσα σε 5 μηνες;
οχι πολυ.
αλλα τοσο οσο χρειαζεται για να καταλαβει οτι η ευτυχια ειναι οντως στο χερι σου.
απο τους ανθρωπους που θα εχεις γυρω σου.
κ χωρις λεφτα, δουλεια
οι ανθρωποι που επιλεγεις ειναι αυτοι που καθοριζουν την ευτυχια σου.
κ ειμαι ευτυχισμενη.

εις το επανιδείν.

Ποιος
Θα
Το
Περιμενε
Οτι
Εγω
Που
Περασα
Καταθλιψη
Και
Τρεις
Σημαντικες
Απωλειες
Και
Πολλες
Αποτυχιες
Και
Ενα
Ατυχημα
Θα
Μπορουσα
Μια
Μερα
Να
Πω
Οτι
Ισως
Να
Ειναι
Καλυτερα
Ετσι.
Και
Οντως
Να
Ειναι.

Ελπιζω να μην σας παρει οσα χρονια πηρε εμενα για να το καταλαβετε.
Θα τα πουμε καπου καπως καποτε κ παλι.
Μεχρι τοτε σας χαιρετω.

Θοδωρης.

Γενικά τα τελευταία χρόνια είχα αρκετές απώλειες απο ανθρώπους.
Θα σταθώ σε μία, με αφορμή τον θάνατο ενός παιδιού που ταρακούνησε το τουίτερ -κ όχι μόνο.

Ο Θοδωρης.
Ο Θοδωρής όταν πέθανε ήταν 16 χρονών, τώρα θα ήταν -σχεδόν- 20.

Ο Θοδωρης ηταν ο πιο παιδικός μου φιλος.
Ο Θοδωρης ισως ειχε το πιο ωραιο χιουμορ του κοσμου.
Ο Θοδωρης ηταν φιλος.
Ο Θοδωρης μου εδινε την φανελα του οταν πηγαινα γηπεδο.
Ο Θοδωρης ηταν η χαρα του σπιτιου του.
Ο Θοδωρης ειχε ενα ατυχημα στο μπαλκονι μας οταν ηταν μωρο κ ανοιξε το κεφαλι του κ πηγαμε για ραμματα. Εμενα δεν με ειχαν παρει μαζι, ημουν κ εγω μικη τοτε.
Σε ο,τι σκεφτομουν για το μελλον μου ηταν κ ο Θοδωρης μεσα στο πλανο.
Ειχα παει σε ενα γαμο μικρη κ κουμπαρος θα ηταν ο παιδικος φιλος της νυφης κ ειχε κανει ενα βιντεο με τις στιγμες τους κ εβαλα εμενα κ τον Θοδωρη στη θεση αυτων.
Κ το ειχα σιγουρο οτι ετσι θα γινει.
Κ αρρωστησε ο Θοδωρης.
Εγω τοτε εδινα Πανελληνιες κ δεν μου ειπαν τιποτα.
Μια μετα ηρθε σπιτι η μαμα κ εκλαιγε.
Κ καπως ετσι εμαθα για τον Θοδωρη.
Λευχαιμια σου λεει.
Λιγο καιρο πριν ειχα δει ενα εργο κ μια κοπελα ειχε πεθανει απο λευχαιμια.
Παρ ολα αυτα μπηκα στο Ιντερνετ, το εψαξα ξ ειδα οτι υπηρχαν κ ανθρωποι που σωθηκαν κ καπως ετσι ξεκινησα να πιστευω οτι ο Θοδωρης θα ηταν μεσα σ αυτους.
Κ μετα αρχισα τα επανωτα λαθη.
Δεν ηθελα να πηγαινω στο νοσοκομειο γιατι οποτε πηγαινα ειχε κ αλλα παιδια με λευχαιμια εκει κ μου τους γνωριζε κ μετα απο καιρο μου ελεγε "θυμασια τον ταδε, πεθανε"
Γιατι μου τα λεει, σκεφτομουν?
Η ΗΛΙΘΙΑ, σκεφτομουν εμενα αντι γι αυτον που τα ζουσε.
Κμετα οσο παραμορφωνοταν το σωμα του κ το προσωπο του απο τα φαρμακα τον απεφευγα.
Πηγαιναμε σπιτι του κ εμπαινα στο μπανιο κ εκλαιγα.
ΠΟΣΟ ΠΑΡΤΑΚΙΑΣ ΗΜΟΥΝ
ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ
Ο Θοδωρης, μου ειχε πει η μαμα του, οταν πρωτομπηκε στο νοσοκομειο αφου του εξηγησαν ολα περι της αρρωστιας ειχε πει "ρε μαμα τι λες να γινει? Θα ζησω η θα πεθανω?"

Κ πεθανε
Κ πεθανε κ ενα κομματι ολων μας επισης
Κ οποτε πηγαινα στα μνηματα ελεγα δεν μπορει να ειναι εκει μεσα, δεν μπορει
παρακατω ειναι η γιαγια μου, δεν μπορει κ αυτος
Κ νομιζω οτι ακομα κ τωρα καμια φορα ελπιζα οτι θα μπω σπιτι του κ αντι να δω φωτογραφιες του κ το καδρο του να δω τον ιδιο
Μου χρωσταει να ειναι κουμπαρος μου
Αφου το ειχα κανονισει.
Αυτος θα ηταν κ θα μας εκανε βιντεο με το πως περνουσαμε μικρα
χωρις τις τελευταιες φωτογραφιες που φορουσες καπελα
Ετσι οπως ησουν ξανθος κ κουκλος κ σε περιμενα να μεγαλωσεις ρε να βγαινουμε
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ ΡΕ?

Ανθρωποι, τι κωλοφαρα που ειμαστε.

Ανθρωποι.
Γεματοι αποθημενα κ αμφιβολιες.
Κ κακιες.
Πολλες κακιες.
Ζηλια, φθονος, για τους αλλους.
Οι αλλοι παντα ειναι καλυτερα.
Σκασε μαλακα,
τα καταφερες, μισιομαστε ολοι με ολους.
Σκασε μαλακα,
η ζωη δεν εχει πλακα αν δεν εχεις χιουμορ.
Σκασε μαλακα,
κανεις δεν δινει σημασια τι κανεις κ που πας.
Σκασε μαλακα,
δεν σ αγαπανε ολοι.
Φτανει μαλακα,
ανεπνευσε αντι να σκεφτεσαι.
Φτανει μαλακα,
κανε ενα καλο, θα σου γυρισει.
Φτανει μαλακα,
με κουρασες.
ΦΤΑΝΕΙ ΜΑΛΑΚΑ
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΙ.

Μαθε να μετρας,
να κρατας,
να υποσχεσε,
να αγαπας,
να νιωθεις.

Μαλακα τωρα,
αλλαξε την κωλοφαρα μας.
Μαλακα μας εχουν φαει τα ζωα μαλακα,
ειναι πιο ανθρωποι απ τους ανθρωπους.

Μαλακα
κουραστηκαμε
κανε ενα διαλειμμα
για να κανω κ εγω.
Μην σκεφτεσαι τοσο.

Ενταξει Μαλακα?

μνημοντουλαπο.

 

εχω σκεφτει απειρες φορες να το κλεισω το μπλογκ.
γιατι δεν μου ερχεται να γραψω κ πιστευω οτι τζαμπα το κραταω.
απ την αλλη σε κατι τετοιες στιγμες μπαινω αυτοματα χωρις να ξερω τι θελω,
να διαβασω αλλους,
να γραψω εγω,
να γραψω για να τα βλεπω
να κλεφτω,
δεν ξερω.

πιο πολυ για κλαψα μου κανει αυτη τη φορα.

γενικα 
τα κανω ολα ευκολα
θυμωνω ευκολα
ξεθυμωνω ευκολα
ξεχναω ευκολα
παρεξηγω ευκολα
ξεπαρεξηγω ευκολα
εμπιστευομαι ευκολα
ξε-εμπιστευομαι ευκολα

απ την μια λεω καλα κανω γιατι το ενα αναιρει το αλλο κ το αποτελεσμα δεν ειναι κ τοσο κακο
απ την αλλη λεω οτι κ να ηθελα να αλλαξω δεν μπορω.
εχω κανει καποιες προοδους
αλλα οχι καμια θεαματικη αλλαγη.


με τρωει πολυ ολο αυτο,
οτι εγω τα κανω ολα τοσο ευκολα 
κ οι αλλοι θελουν τον χρονο τους.

πολυ προσφατα ενα περιστατικο
δυσαρεστο
μου εδωσε να καταλαβω οτι οσο την ψαχνεις την "δουλεια"
τοσο χανεις την επομενη "δουλεια"
που μπορει να ειναι κ καλυτερη 

τελος παντων
ηθελα να πω καποια συγγνωμη σ αυτους που αυτα τα "γρηγορα" τα δικα μου τους ενοχλουν
σε καποιους αλλους ενα ευχαριστω που τα ανεχονται
κ σε καποιους τριτους θελω να πω 
οτι οι ανθρωποι δεν χτιζονται
δεν εχουν μπετα κ κολωνες να στηριζονται
στηριζονται ο ενας πανω στον αλλον
κ αν πεσει η μια κολωνα παει σαν ντομινο
πεφτουν ολες
μπορει οχι ολες μαζι
ευτυχως βοηθησαν στο πολυ παρελθον, 10 χρονια πριν περιπου,
να με κανουν να συμβιβαστω με την ιδεα οτι οι ανθρωποι δεν ειναι κολωνες
λυγανε
οτι οτι διαλεγω ακομα να βλεπω τους κοντινους μου ανθρωπους "κολωνες" ειναι δικια μου επιλογη
γιατι στη τελικη
αν δεν μιλησεις σε καποιον, δεν αγαπησεις καποιον, δεν πεις καμια υπερβολη πανω στην αγαπη της στιγμης, αν τον χασεις, αν δεν πιεις στις χαρες κ στα φαρμακια κ αν  τελικα
μετα απ ολα αυτα
μπορεσεις να του χαρισεις εναν αποθηκευτικο χωρο στη καρδια σου  κ στη μνημη σου
τι κερδισες?

Μετανιωνω που ειπα πραγματα πολυ ιδιαιτερα, πολυ προσωπικα, πολυ δικα μου, πολυ λεπτα σε ανθρωπους που με τα χρονια ξεφτισαν 
αλλα κανοντας μια αναδρομη διαπιστωνω οτι στην πραγματικοτητα ποτε δεν απογοητευτηκα
κ ποτε δεν εμεινα με την πικρια.
με απορια ισως να εμεινα,
οπως εμειναν κ αυτοι
αλλα με πικρια οχι.

αυτο το ποστ εγινε με αφορμη μια απωλεια,
ενα μνημοσυνο απωλειας,
ενα ατυχημα
κ 
μια φιλη απ τα παλια που βρεθηκε ξαφνικα μπροστα μου με ενα σοβαρο προβλημα υγειας.

κ σ αυτα τα ασχημα δεν σκεφτηκα οτι η ζωη ειναι μικρη
η ζωη εχει το μεγεθος των στιγμων που της δινεις ,
απλα μπορεις να πας παραατω
χωρις να χρειαζεται να κοιτας τα χθεσινα.
Οτι ειναι να σταθει ορθιο, θα σταθει
κ μπορει καποια στιγμη οι κολωνες να μεινουν στη θεση τους.

με αγαπη.

 

ανασταση.

τις περισσοτερες φορες
τις δευτερες κ τριτες κ τεταρτες ευκαιριες
που δινουμε στους αλλους
στην πραγματικοτητα τους δινουμε στους εαυτους μας


εγω δεν πιστευω οτι ενας ανθρωπος αλλαζει,αν με ρωτας
αλλα πιστευω οτι αναλογως πως προσαρμοζεις την μεταξυ σας σχεση τον κανει διαφορετικο


περιεργες μερες εχουν ξεκινησει εδω κ λιγους μηνες
εχω παει πολυ πισω ξαφνικα
αλλα αυτη τη φορα δεν γυρισα για καποιον αλλον
δεν εχει σχεση με αλλους αυτη τη φορα
εχει σχεση με μενα
με αυτα που εγιναν το καλοκαιρι
κ ξαναγινονται
κ θα θελα να μπορουσα να κανω κατι να τα σταματησω
αλλα ποιος μπορει να τα βγαλει περα μονος του οταν δεν δεχεται την βοηθεια των γυρω του??

φευγιο.

η απογοητευση που νιωθω απ τους ανθρωπους
δεν ειναι απο ψεμματα
ουτε απο προδοσια
ουτε καν απο πισωπλατα μαχαιρωματα.

ειναι απ το οτι δεν κανουν καν τον κοπο
να μπουνε στη θεση μου
ενω τους εχω δωσει ολες τις κατευθυντηριες οδους.

κ επιμενω δεν ειναι περιεργες οι διαπροσωπικες σχεσεις
περιεργη ειμαι εγω που σε τετοιους καιρους ακομα πιστευω σε αυτες.