Της μύγας το φτερό...

Σε ψάχνω σε εικόνες, σε λέξεις, σε φωτογραφίες, σε μέρη που πηγαίναμε μαζί...
Σε καλοκαίρια που ερχόσουν για να παίζουμε χαρτιά.Σε παραλίες που σε παρακαλούσαμε να κάνεις μπάνιο αλλά δεν τα καταφέραμε.Στο θέατρο που σε πετύχαμε μόνη σου και στεναχωρέθηκα που 'εμαθα οτί πήγαινες και μόνη σου βόλτες.Στην καφετέρια που μαζευόσασταν κάθε Πέμπτη με τα "κορίτσια".Στο "καφενείο" της Αιγλούλας.Σε μαγαζιά που σ άρεζε να τρως.Στις πλάκες που σου έκανε ο μπαμπάς και γελούσες.Στα όσα ψέματα σου είπα για να μην με κατσαδιάσεις.Στο σπίτι σου που βλέπαμε τη θέα και μου έλεγες οτί δεν την αλλάζεις με τίποτα στον κόσμο.Στο σπίτι μας που ήθελες να το βλέπεις στη εντέλεια και στεναχωριόσουν που κουράζαμε την μαμά.Στα στρωμένα κρεβάτια που πότε δεν κατάφερα να τα στρωνω όπως εσύ και έλεγες "Θέλει τέχνη".Στις τέχνες που μου έμαθες.Στις ντουλάπες που έκρυβες τις σοκολάτες επειδή δεν έκανε να τρως.Στις ιστορίες απ το παρελθόν, το δύσκολο παρελθόν όπως έλεγες, αλλά αυτό το δύσκολο παρελθόν σ έκανε τόσο άξια στο μέλλον.Στη νοσταλγία σου στους μαθητές σου κ στα χρόνια διδασκαλίας.Στα καλοκαίρια στη Σκιάθο που μου διηγιόσουν.Στις φωτογραφίες που δεν ήθελες να βγαίνεις.Στο χέρι σου που συνέχεια στο κρατούσα κ καταλάβαινες το υποννοούμενο.Στα μυστίκα μου που ήξερα οτί τα έλεγες εμπιστευτικά και σε άλλους αλλά συνέχιζα να στα λέω.Στο άσπρο seat ibiza που περίμενα να με πάρει απ το σχολείο.Σου λέγαμε να πάρεις και με ηλεκτρικό τιμόνι αλλά δεν ήθελες γαιτί κουράστηκες να κάνεις δρομολόγια.Στα ταξίδια που έκανες και τις ώρες που ήσουν στο αεροπλάνο η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει αλλά πότε δεν στο είπα.Στις βαλίτσες με τα δώρα που άνοιγες στο σαλόνι και μας έλεγες να διαλέξουμε ανάμεσα από 4 ίδια.Στις φωτογραφίες απ τα ταξίδια που μας εξηγούσες αναλυτικά την κάθε μία και εμείς από πίσω σου σκουντιόμασταν για τον ενθουσιασμό που είχες.Στο "να" πιάτο με τον "τόσο" πουρέ.Στις μούτζες που έδινες στο δρόμο.Σ εκείνο το βράδυ που σου έβγαλαν το χέρι και πριν σε πάει ο μπαμπάς στο νοσοκομείο έκλαιγες σαν μωρό.Στο ίδιο βράδυ που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ γιατί ήσουν στο διπλανό δωμάτιο και καταλάβαινα οτί είσαι ξύπνια.Σ εκείνους τους τρεις μήνες που έμεινες σπίτι μας λόγω βγαλμένου ώμου και σε έλεγα "τσίφτισσα" και γελούσες.Στα απογεύματα που μου εξηγούσες τι γίνεται στο "Βέρα στο Δεξί" ενώ εγώ σου έλυνα το "λύω".Στις βόλτες με το αυτοκίνητο που σου έκανα και σε ρωτούσα "Φοβάσαι?" μου απαντούσες αρνητικά αλλά με την άκρη του ματιού μου σε έβλεπα σφιγμένη.Στα φάρμακα που πότε δεν ήθελες.Στις εικόνες της φαντασίες σου.Στα νοσοκομεία που πάντα μισούσες.Στην εξάρτηση σου από τους άλλους που δεν άντεξες...Σ εκείνα τα ξημερώματα τις 24ης Ιανουαρίου που έγινες πάλι αυτό που ήθελες...ΕΛΕΥΘΕΡΗ!

Στα βράδια που μας κοίμιζες και μας έλεγες να μην μιλάμε για να ακούσουμε της μύγας το φτερό...
Πλέον προσπαθώ να ακούσω να δικά σου...



Στο τραγούδι μας