Ανακλησεις.

Οι καλοι ανθρωποι φευγουν.


Σημερα εφυγε ο πιο -εξ ορισμου- καλος ανθρωπος.

Και τον κυκλο της ζωης τον καταλαβαινω,
και τους λογους υπαρξης του.
Και για να ειμαι ειλικρινης,
χαιρομαι οταν καποιος φευγει αφου κλεισει ο κυκλος.
Για τον Βεγγο εκλεισε.
Για αλλους που δεν εκλεισε ειναι ο μεγαλυτερος πονος.
Γιατι αλλο ειναι να θυμασαι καποιον μεσα απ την δουλεια του
την πορεια του
την οικογενεια του
και αλλο
μεσα απ τα παιχνιδια που επαιζε.
Ειναι κριμα.

Οποτε χανεται ενας ανθρωπος
εμενα ενας αλλος μου ερχεται στο μυαλο.
Εκεινος που εφυγε αγκαλια με τα παιχνιδια του
και τα σχολικα του βιβλια.

Και θα μου πεις, ποιος κρινει ποτε εκλεισε ο κυκλος?
Ποιος ντε?