Το διαλειμμα οσο ενα τελος.

Μπηκα μηχανικα στο μπλογκ.
Δεν θελω να δω κανενα αλλο σαιτ.
Κανενα αλλο προφιλ.
Κανενα αλλο στατους.
Κανενα αλλο σχολιο.

Ηρθε η ωρα να κοιταξω το δικο μου προφιλ.
Το πραγματικο.
Οχι αυτο που εχω καταχωρησει σε καθε σελιδα κοινωνικης δικτυωσης.

Λενε οτι μια αλλαγη φτανει για να κανεις μια αρχη.
Τα μαλλια μου τοσο κοντα εχω να τα δω απ τα 8.
Με τριχες ασχολουμαι, ΝΑΙ ΜΕ ΤΡΙΧΕΣ.
Δεν με νοιαζει τι θα πει ο καθενας.
Εγω ετσι κανω την απανασταση μου.

Μερες τωρα μιλαω στο εαυτο μου οποτε γραφω.
Γιατι κουραστηκα.
με κουρασαν.
με κουρασα.
Και ξερω οτι καθε αλλαγη απο εμενα πρεπει να ξεκινησει.
Οτι στα δυσκολα εισαι παντα μονος σου.
Οχι, δεν λειπει κανεις, ολοι εδω ειναι.
Εγω δεν τους θελω.
Δεν θελω κανεναν τωρα.

Ηρθε η ωρα για ενα διαλειμμα.
Οσο κρατησει.
Δεν αγχωνομαι.
Αγχωνονται οι αλλοι, τους καταλαβαινω.
Αλλα αυτη τη φορα δεν μπορω να κανω εκπτωσεις.
Θα προσπαθησω ομως...
Συλλαβιζοντας...

Τωρα διαλειμμα απο εδω.
Μεχρι να μαθω να "διαβαζω", οχι συλλαβιστα.

Καλο σας καλοκαιρι!