Μπαινω παντα στη διαδικασια της αναλυσης.
Να αναλυσω τις κουβεντες.
Τις λεξεις μεμονωμενες.
Τους χρονους.
Τις παυσεις.
Τις μικρες και τις μεγαλες.
Η καθε μια εχει τη σημασια της.
Και μετα τα μηνυματα.
Τις τελειες.
Πολλες η λιγες?
Και τις εκφρασεις.
Τις κινησεις.
Και μετα την αναλυση και το κεφαλι καζανι
σκεφτομαι
"υπαρχει κανεις που πραγματικα κανει τα παντα με καποιο λογο και σκοπο?"
Η πολυ αναλυση φερνει κουραση
και συνηθως λαθος συμπερασματα.
Κουσουρι χρονων,
δεν νομιζω να το κοψω ποτε.
Απλα να,
για μια φορα θα γουσταρα πολυ
να μην με νοιαζει αν οι τελειες θα ειναι 3 η 1
και αν θα γραφει "τα λεμε" αντι για "θα τα πουμε"
και στη τελικη
και εγω που σκεφτομαι πως θα μιλησω,κινηθω,γραψω
δινει κανεις σημασια??
Αυτο ειναι δικο μου προβλημα!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
η υπεραναλυτικότητα σκοτώνει πολλές φορές.
σε αποσπά απο τα πιο ουσιώδη..
asta na pane ...kai egw etsi eimai....
Μόνο δίνοντας σημασία στα ασήμαντα μπορείς τελικά να καταλάβεις τι αξίζει να προσέχεις και τι όχι... Είναι τόσο πολύπλοκο αυτό που γράφεις, όσο το προηγούμενο με τους ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος έχει ένα όριο στο οποίο πρέπει να τον αναλύεις και να τον παίρνεις στα σοβαρά... Δυστυχώς έτσι είναι... Και ακόμα και τον ίδιο άνθρωπο δε μπορείς πάντα να τον "διαβάζεις" με τον ίδιο τρόπο. Είναι αδιέξοδο νομίζω να το ψάχνεις έτσι τελικά...
Τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη που το κάνει! Είναι μια παρηγοριά!
θα δανειστώ μια μεγάλη κουβέντα που μου είπαν κάποτε και με βοήθησε: η πολλή ανάλυση προκαλεί παράλυση.
Δημοσίευση σχολίου