Πριν πολλα χρονια μου ειχαν πει
"ή εκτιμησε αυτο που εχεις ή χαστ'το πριν το εκτιμησεις"
μ αρεσε γιατι ελεγε πολλα χωρις να λεει τιποτα στην ακριβεια.
ηταν κατι σαν αυτο που κανουμε οι γυναικες.
μπορει να μιλαμε 3 ωρες για να καταληξουμε στο οτι αγορασαμε παπουτσια το πρωι.
το οποιο απο μονο του ειναι αχρηστη πληροφορια κ ακομα πιο αχρηστη ειναι οτι "σηκωθηκα απ τις 9, εφτασα κεντρο, βρηκα να παρκαρω αλλα ειδα οτι ακουμπουσα τον καδο κ το πηρα κ εψαξα παρακατω, βρηκα σ ενα στενο τελικα, εκλεισα κ τον καθρεφτη κ μετα περπατουσα, σταματησα να παρω κ ενα νερο απ το περιπτερο..." κ παει λεγοντας.
το κανω κ εγω.
απλα ουσιαστικα δεν λες τιποτα αλλα κανει εντυπωση γιατι λες πολλα.
ειναι ευκολο να λες πολλα χωρις να μιλας για την ουσια του πραγματος.
κ το παραπανω ειναι χαζο παραδειγμα, αυτη τη "σαλτσα" οταν την ακους κ αρχιζουν οι πεταλουδες μεσα σου να κανουν παρτυ ομως εχει σημασια.
εχει σημασια γιατι λιγο καιρο μετα, οχι πολυ, καταλαβαινεις οτι αυτο που ηθελε να πει τοτε τελικα ειναι οτι "πηρε παπουτσια".
αγαπαω το παραμυθι.
πεφτω πανω σ αυτο, το ακουω κ παθιαζομαι με οποιον το λεει.
εχω αναγκη απο παραμυθια σε μια στεγνη κ κυνικη πραγματικοτητα.
κ επειδη μεγαλωσα, δεν διαβαζω παραμυθια, εχω την αναγκη να τα ακουω ομως και οποιος τα λεει καλυτερα ειναι κ αυτος που ερωτευομαι.
γιατι κατα βαθος οσο κ αν καταλαβαινω οτι αυτο ειναι παραμυθι
δεν εχω το κουραγιο να βγει στη πραγματικοτητα.
γιατι εκει ειναι βαρβαρα
κ εγω ειμαι μικρη ακομα.
ακομα κ αυτο το κειμενο, λεει πολλα χωρις να πει τιποτα τελικα...
