Όπως πέφτει η βροχή,πεφτω κ εγώ.

Χειμωνιασε.
Η κουβέρτα και τα μακρυμανικα είναι απαραίτητα δηλαδή.
Φυσάει.
Τα φύλλα του δέντρου δίπλα στο παράθυρο χτυπάνε το τζαμί.
Έτσι όπως θέλω να τον χτυπησω.
Δυνατά αλλά απαραίτητα.
Γιατί όσο περνάει ο καιρός η απουσία του μου αποδεικνύει ότι αξιζε όλη την ταλαιπωρία.
Γιατί θα την ξαναπερνουσα αν...αλλά δεν...
Το σημερινό βράδυ μου θύμισε ένα άλλο βράδυ.
Ένα βράδυ που τα πόδια μου δεν τα ζεσταινε ο σκύλος μου όπως τώρα, αλλά τα πόδια του.
Τουλάχιστον με τον σκύλο μου θα είμαστε πάντα μαζί.
Ενώ με τους ανθρώπους το πάντα δεν υπάρχει.
Κρίμα.
Μάλλον.