Μια συγχιση.

Προσπαθω μερες να γραψω κατι.

Εχω σταματησει να μπορω να εκφραζομαι.
Δυσκολευομαι πλεον.
Γιατι ειμαι καλα.

Γιατι προσπαθησα να αλλαξω προτεραιοτητες.
Και τα εχω ψιλοκαταφερει.
Οχι τελειως και ποτε δεν θα τελειοποιηθει.


Κοιτα να δεις.
Βλεπεις καποιον στο δρομο χωρις μαλλια. Τι θα πεις? Φαλακρος.
Κ ομως του εχουν πεσει τα μαλλια απ τις χημειοθεραπειες.
Βλεπεις εναν χοντρο. Χοντρος θα πεις.
Κ ομως ειναι αρρωστος.
Βλεπεις εναν σκουπιδιαρη. Βρωμαει θεωρεις.
Μεγαλωσε μεσα σε αρωματα θα μαθεις.

Δυστυχως, σχεδον ποτε τα πραγματα δεν ειναι αυτα που βλεπουμε. Τουλαχιστον σχεδον ποτε.

Χαλασα πολυ χρονο να προσπαθω να μαθω να γελαω ψευτικα για να φαινομαι καλα.
Και δεν βρηκα εστω κ ενα λεπτο για να βρω κατι να με κανει να γελαω.



Θελω παρα πολυ να μιλησω με εναν-εναν απο εσας κ να συζητησουμε αυτα που δεν μπορουμε με αλλους.
Για να μπεις στη διαδικασια να κανεις μπλογκ εχεις αναγκη να γραψεις.
Κ ολα οσα γραφονται εδω μεσα, ακομα κ αυτα που θεωρουνται αστειες η φανταστικες ιστοριες κρυβουν αληθειες πισω.

Βρειτε τες.
Μην τις κρυβετε.
Μετα δεν θα μπορεσετε να τις βρειτε.
Επαθα, εχασα, εμαθα.
Θα επρεπε να υπαρχει μια κλιση του "πεφτω" που θα γινεται "σηκωθηκα".


Ο κοσμος θα μιλησει ουτως η αλλως.
Εσυ ξερεις τι περασες κ τι υπαρχει πισω απ αυτα που κοροιδευουν οι αλλοι.

Εδω, πισω απο μια οθονη κ μεσω πιξελ αισθανομαι περισσοτερο ο εαυτος μου,
μονο εδω και στην αγκαλια της μαμας.
Ειναι περιεργος ο κοσμος ρε.
Δυσκολευομαι να ανταπεξελθω.

Μικρη ειμαι ακομα...
Θα μαθω...

Κ τωρα θα μου πεις, τι μαλακιες ελεγες στην αρχη οτι εισαι καλα??
Ειμαι καλα!
Στο σταδιο συνειδητοποιησης.
Ειναι πολυ καλα εδω, αρχιζεις κ βρισκεις το προβλημα.
Η λυση εχει την λιγοτερη σημασια.
Λυση δεν υπαρχει παντα ουτως η αλλως,
αλλα αν βρεις το προβλημα θα ξερεις να λες μετα "περασε κ αυτο κ επέζησα".