δεν μπορω να μαλωνω.
κ ειδικα οταν δεν υπαρχει το δικιο και το αδικο.
κ ειδικα οταν προκειται για ατομα που με τον χρονο τουσ εβαλα ψηλα.
δεν μπορω να μαλωνω.
γιατι παντα κατι σπαει.
μικρο, μεγαλο, δεν εχει σημασια.
σπαει.
κ φοβαμαι στην ιδεα οτι μπορει να μην ηταν τοσο δυνατο ωστε να μην ξανακολλησει.
ειναι ωρες που σκεφτομαι
αν την ωρα που αρχιζεις κ φωναζεις αυτα που λες εχεις χρονο να τα σκεφτεις.
εγω δεν εχω παντα
μεσα στους λυγμους που επονται τα σκεφτομαι.
κ πολυ εγωιστικα θα πω οτι σχεδον ποτε δεν εχω βρει κατι που θελω να αλλαξω στα λογια μου
στον τονο μου θα αλλαζα πολλα.
τα λογια τα προσεχω
κ οσοι ξερουν καταλαβαινουν.
ευχη κ καταρα.
να προσεχεις κ να καταλαβαινεις.
πως θα ηταν αν δεν προσεχα κ δεν καταλαβαινα?
πως θα ημουν?
ισως καλυτερα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
you won't learn unless you try;/
Σιγουρα καλυτερα, ισως. Μα δυστυχως ή ευτυχως καταλαβαινεις, ετσι παει. Ομορφο κειμενο...
Συμφωνώ τόσο πολύ! Κι εγώ προσέχω πάντα τι θα πω, νομίζω πως το καταλαβαίνουν κι οι άλλοι και τους ενοχλεί λιγότερο. Όμως, ο τόνος της φωνής, το ύφος, είναι που κάνουν τη ζημιά...
εγω σε ακουω-διαβαζω καλυτερα..εισαι στην ανηφορα:)
Δημοσίευση σχολίου