Τα όνειρα βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις..!

Τώρα που μας χωρίζουνε βουνά
από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου
Να 'ρχεσαι πιο συχνά με
αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι, με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο,
με τα πόδια...
να 'ρχεσαι πάντως
Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα
με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρις
και θα σε μπάζω στ' όνειρο
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά
μια πάνω
και μια κάτω μεθυσμένα
Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω
να καθαρίζουμε παρέα φασολάκια
να τρώμε καρμπονάρα,
να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια
και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις
Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ,
μαζί κι εγώ
Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
στα κατώφλια του καλοκαιριού
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,
να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι των αισθήσεων,
των παραισθήσεων,
να σε φτάνω, να σ' αγγίζω,
να σε πιάνω
Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
και να σε τραμπαλίζω
και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά
να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ

Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα

Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις....

Κάτι μέρες σαν και αυτές.

Είναι κάτι μέρες τραγικές που πιστεύεις οτί τις ξεπέρασες αλλά δεν σ έχουν ξεπεράσει αυτές.


Κάτι μέρες που επαναλαμβάνονται με άλλα πρόσωπα και οι καταστάσεις μένουν ίδιες.
Κάτι μέρες που πνίγεσαι και κάτι άλλες που αναζητάς τον πνιγμό.
Κάτι μέρες που σε στοιχειώνουν και δεν μπορείς να τις αποφύγεις όταν δεις ότι ξαναέρχονται.
Κάτι μέρες με βροχές και καταιγίδες και είναι οι μόνες μέρες που δεν θα έχεις ομπρέλα.
Κάτι μέρες ύπουλες στοχεύοντας να σε ξεκάνουν.
Κάτι μέρες σαν και αυτές που έφυγαν και θα ξαναέρθουν.
Κάτι μέρες σαν ένα δωμάτιο άδειο με άσπρους τοίχους και χωρίς παράθυρα.
Κάτι μέρες ξένες και εχθρικές αλλά τόσο γνωστές και γνώριμες σε όλους.
Κάτι μέρες που και το άσπρο γίνεται μαύρο και το ροζ γίνεται μωβ.
Κάτι μέρες που όλοι είναι "αλλού" και εσύ ψάχνεις τις λύσεις για να μην σε πάρουν από κάτω.
Κάτι μέρες που ο χρόνος δεν φτάνει για τίποτα και κάτι άλλες που ο χρόνος δεν περνάει.
Κάτι μέρες σαν τρακαρισμένα αυτοκίνητα χωρίς θύματα.
Κάτι μέρες που δεν βλέπεις καθαρά ακόμα και με γυαλιά.
Είναι κάτι μέρες που ακόμα και οι γνωστοί σου φένονται άγνωστοι και οι φίλοι αποξενωμένοι.
Κάτι μέρες...


Είναι κάτι μέρες,σαν και αυτές, που δεν μπορώ να καταλάβω αν φταίνε οι μέρες και οι καιροί ή αν φταίω εγώ που δεν προσπαθώ να τις αλλάξω!

Της μύγας το φτερό...

Σε ψάχνω σε εικόνες, σε λέξεις, σε φωτογραφίες, σε μέρη που πηγαίναμε μαζί...
Σε καλοκαίρια που ερχόσουν για να παίζουμε χαρτιά.Σε παραλίες που σε παρακαλούσαμε να κάνεις μπάνιο αλλά δεν τα καταφέραμε.Στο θέατρο που σε πετύχαμε μόνη σου και στεναχωρέθηκα που 'εμαθα οτί πήγαινες και μόνη σου βόλτες.Στην καφετέρια που μαζευόσασταν κάθε Πέμπτη με τα "κορίτσια".Στο "καφενείο" της Αιγλούλας.Σε μαγαζιά που σ άρεζε να τρως.Στις πλάκες που σου έκανε ο μπαμπάς και γελούσες.Στα όσα ψέματα σου είπα για να μην με κατσαδιάσεις.Στο σπίτι σου που βλέπαμε τη θέα και μου έλεγες οτί δεν την αλλάζεις με τίποτα στον κόσμο.Στο σπίτι μας που ήθελες να το βλέπεις στη εντέλεια και στεναχωριόσουν που κουράζαμε την μαμά.Στα στρωμένα κρεβάτια που πότε δεν κατάφερα να τα στρωνω όπως εσύ και έλεγες "Θέλει τέχνη".Στις τέχνες που μου έμαθες.Στις ντουλάπες που έκρυβες τις σοκολάτες επειδή δεν έκανε να τρως.Στις ιστορίες απ το παρελθόν, το δύσκολο παρελθόν όπως έλεγες, αλλά αυτό το δύσκολο παρελθόν σ έκανε τόσο άξια στο μέλλον.Στη νοσταλγία σου στους μαθητές σου κ στα χρόνια διδασκαλίας.Στα καλοκαίρια στη Σκιάθο που μου διηγιόσουν.Στις φωτογραφίες που δεν ήθελες να βγαίνεις.Στο χέρι σου που συνέχεια στο κρατούσα κ καταλάβαινες το υποννοούμενο.Στα μυστίκα μου που ήξερα οτί τα έλεγες εμπιστευτικά και σε άλλους αλλά συνέχιζα να στα λέω.Στο άσπρο seat ibiza που περίμενα να με πάρει απ το σχολείο.Σου λέγαμε να πάρεις και με ηλεκτρικό τιμόνι αλλά δεν ήθελες γαιτί κουράστηκες να κάνεις δρομολόγια.Στα ταξίδια που έκανες και τις ώρες που ήσουν στο αεροπλάνο η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει αλλά πότε δεν στο είπα.Στις βαλίτσες με τα δώρα που άνοιγες στο σαλόνι και μας έλεγες να διαλέξουμε ανάμεσα από 4 ίδια.Στις φωτογραφίες απ τα ταξίδια που μας εξηγούσες αναλυτικά την κάθε μία και εμείς από πίσω σου σκουντιόμασταν για τον ενθουσιασμό που είχες.Στο "να" πιάτο με τον "τόσο" πουρέ.Στις μούτζες που έδινες στο δρόμο.Σ εκείνο το βράδυ που σου έβγαλαν το χέρι και πριν σε πάει ο μπαμπάς στο νοσοκομείο έκλαιγες σαν μωρό.Στο ίδιο βράδυ που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ γιατί ήσουν στο διπλανό δωμάτιο και καταλάβαινα οτί είσαι ξύπνια.Σ εκείνους τους τρεις μήνες που έμεινες σπίτι μας λόγω βγαλμένου ώμου και σε έλεγα "τσίφτισσα" και γελούσες.Στα απογεύματα που μου εξηγούσες τι γίνεται στο "Βέρα στο Δεξί" ενώ εγώ σου έλυνα το "λύω".Στις βόλτες με το αυτοκίνητο που σου έκανα και σε ρωτούσα "Φοβάσαι?" μου απαντούσες αρνητικά αλλά με την άκρη του ματιού μου σε έβλεπα σφιγμένη.Στα φάρμακα που πότε δεν ήθελες.Στις εικόνες της φαντασίες σου.Στα νοσοκομεία που πάντα μισούσες.Στην εξάρτηση σου από τους άλλους που δεν άντεξες...Σ εκείνα τα ξημερώματα τις 24ης Ιανουαρίου που έγινες πάλι αυτό που ήθελες...ΕΛΕΥΘΕΡΗ!

Στα βράδια που μας κοίμιζες και μας έλεγες να μην μιλάμε για να ακούσουμε της μύγας το φτερό...
Πλέον προσπαθώ να ακούσω να δικά σου...



Στο τραγούδι μας