Και του χρονου ρε γαμωτο

Μια ζωη θυμαμαι αυτες τις μερες να σκεφτομαι τι εγινε ολη τη χρονια κ πως θα ηθελα να ειναι η επομενη.
Περιττο να πω οτι ποτε δεν τηρουσα τους στοχους που εβαζα οταν τσουγκριζα την πρωτοχρονιατικη σαμπανια για το "Καλη Χρονια" κ ειδικα τα τελευταια χρονια, δεν θυμαμαι καν τι στοχους εβαζα την επομενη μερα, το μονο που μου εμενε ηταν το hangover, η γευση του αλκοολστα χειλη κ στη γλωσσα μου και η καπνα στα μαλλια και στα ρουχα μου.

Παρ ολα αυτα εχω τηρησει στοχους που εχω βαλει σε ανυποπτο χρονο, που δεν ηταν ουτε 31/12, ουτε Δευτερα, ουτε γενεθλια...
Φετος δεν εχω καν στοχους.
Δεν ξερω αν θελω να πετυχω κατι.
Ουτε καν καποιο δωρο δεν εχω στο νου μου που θα ηθελα κατω απ το δεντρο(οι γονεις μου συνεχιζουν να βαζουν τα δωρα κατω απ το δεντρο οταν δεν τους βλεπουμε κ νομιζω οτι θα το κανουν μεχρι να φυγουμε απ το σπιτι).
Γενικα υπαρχει μια αδιαφορια.
Συνειδητη αδιαφορια.


Φετος για πρωτη φορα μετα απο αρκετα χρονια διαπιστωσα οτι επετρεψα να χαλασω την υγεια μου για αλλους.
Επετρεψα να με επηρεαζουν γνωμες που μ εχουν στοιχειωσει.
Αφησα τον εαυτο μου να απομακρυνθει απ αυτους που αξιζαν γιατι φοβηθηκε την δεσμευση κ την απογοητευση.
Εμεινα να θυμαμαι 2-3-4-5-6-10-15 μαλακες οταν αυτοι οχι απλα εχουν προχωρησει αλλα δεν θυμουνται καν τι κακο μπορει να εχουν προκαλεσει.
Κ να σου πω, δικιο εχουν.
Αυτος που πονεσε θυμαται μεχρι τελους, οι υπολοιποι μπορει να μην καταλαβαν καν.
Αυτο το χρονο λοιπον καταλαβα ποση αξια εχει να εισαι ηρεμος εσυ ο ιδιος.
Ποση σημασια εχει να μην σε νοιαζει.
Να αδιαφορεις.
Ναι, αυτο ακριβως, να αδιαφορεις.
Αυτο ειναι το χειροτερο που μπορει να κανεις σε καποιον που σε πληγωσε.
Και ναι, μπορει να μην εχει σημασια αυτος, αλλα πως αισθανεσαι εσυ.
Καλως η κακως η "εκδικηση" ειναι ανθρωπινη κ η ηθικη "αμοιβη" ειναι ακριβοτερη απο οποιαδηποτε αλλη.

Και πραγματικα πιστευω οτι εκδικουμαι
σημαινει ξεχναω
σημαινει προχωραω
σημαινει ΧΕΣΤΗΚΑ


Μια φιλη απ τα πολυ παλια εγραψε
"Μη ξεχνας, χρειαζονται πολλα περισσοτερα για να τελειωσει ο κοσμος"

Ισα-ισα, οχι μονο δεν τελειωσε ο κοσμος
μπαινουμε κ σε καινουρια χρονια.

Κ αν κατι θελω αυτη τη χρονια, ειναι να παραμεινουμε ολοι ψυχραιμοι κ ηρεμοι.
Ακουγα πολλους να λενε "Ευχομαι να εισαι ηρεμη", "Ευχομαι να εχεις ηρεμια στη ψυχη σου" κλπ κ ελεγα απο μεσα μου "τι μαλακιες μου λενε τωρα"
Κ ομως, μεγαλο πραγμα η ηρεμια.
Πολυ μεγαλο!

περιεργως.

περιεργες μερες.
καλα κ οχι καλα.
οι γυρω μαζι κ χωρια.
εχω το κακο συνηθειο να εμπιστευομαι λογια.
γιατι συνηθιζω να κραταω εγω το λογο μου.
δεν εχω μαθει ακομα οτι δεν ειναι ολοι ετσι.
ισως κ εγω αν εδινα το λογο μου σε καποιον που δεν θα μ ενδιεφερε τοσο να μην τον τηρουσα.
αλλα ρε πουστη εγω προσεχω που δινω τον λογο μου.
που λεω μεγαλα λογια.
κ καπως ετσι φτανουμε σε ακομα ενα χριστουγεννο.
κ δεν διαφερει τιποτα με το περσινο.
διαφερει στο οτι μπηκα σε μια ταξη.
αλλα ολα γυρω παραμενουν στην ιδια αταξια.


κ αγορι μου κ κοπελα μου μαθε να ανοιγεις το στομα σου οταν εχεις να πεις κατι που η καρδια σου θα το υποστηριξει αναλογως. αλλιως δεν εχει νοημα.

Καληνύχτα.

Το
Έχω
Ξαναπεί
Αλλα
Είχα
Την
Ανάγκη
Να
Το
Ξαναγραψω.

Η
Ζωη
Είναι
Για
Σήμερα.
Μόνο!

Ζησ'την τώρα που σου κάθεται.
Με λεφτά ή χωρίς.
Σ όποιον αρεσουμε
Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε!

Προβλημα μου.

Μπαινω παντα στη διαδικασια της αναλυσης.
Να αναλυσω τις κουβεντες.
Τις λεξεις μεμονωμενες.
Τους χρονους.
Τις παυσεις.
Τις μικρες και τις μεγαλες.
Η καθε μια εχει τη σημασια της.
Και μετα τα μηνυματα.
Τις τελειες.
Πολλες η λιγες?
Και τις εκφρασεις.
Τις κινησεις.

Και μετα την αναλυση και το κεφαλι καζανι
σκεφτομαι
"υπαρχει κανεις που πραγματικα κανει τα παντα με καποιο λογο και σκοπο?"
Η πολυ αναλυση φερνει κουραση
και συνηθως λαθος συμπερασματα.

Κουσουρι χρονων,
δεν νομιζω να το κοψω ποτε.
Απλα να,
για μια φορα θα γουσταρα πολυ
να μην με νοιαζει αν οι τελειες θα ειναι 3 η 1
και αν θα γραφει "τα λεμε" αντι για "θα τα πουμε"

και στη τελικη
και εγω που σκεφτομαι πως θα μιλησω,κινηθω,γραψω
δινει κανεις σημασια??
Αυτο ειναι δικο μου προβλημα!

και παλι πισω.

Και οσο και αν ξεχνας.
Παντα υπαρχουν πραγματα να θυμιζουν.
Και οταν βρισκονται αυτα τα πραγματα
παλι κατι θα σπαει μεσα σου.
Και παντα θα κοντοστεκεσαι
και θα θυμασαι τα παντα απ την αρχη
αλλα σ εκεινο το σημειο δεν πρεπει να γυρισεις πισω
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ
γιατι και να γυρισεις εισαι μονη σου
και αν δεν εισαι μονη σου
θα φταιει η λυπηση, τιποτε αλλο.
τα χουμε πει
τα χουμε ξαναπει
ΦΤΑΝΕΙ
μεινε εδω που εισαι το κερατο μου
μην γυρνας
εκανες αμαν και πως να φυγεις.
γιατι δεν δεχομαστε το να προχωρησει καποιος τη ζωη του στη τελικη?
γιατι τοσος εγωισμος?
δεν ειναι εγωισμος.
ειναι αυτο που λεει η φιλη μου "ας ειναι καλα, να μην ξερω ομως λεπτομερειες"
και αν τις μαθεις τις λεπτομερειες χωρις να το θελεις??
γιατι να ειναι τοσο δυσκολο??
γιατι βασσανιζομαστε τοσο??
γιατι τα παντα ειναι μια ερωτηση??
γιατι να μην ηταν πιο απλα??
ενα delete
ενα format
ενα paste
ενα κατι.
Τελος παντων.
θυμαμαι τις μερες "πριν ξεχασω"
και ειλικρινα δεν θελω να γυρισω.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ.

και κατι τελευταιο
δεν μ ενοχλει οτι η ζωη του προχωρησε περισσοτερο απ την δικη μου
μ ενοχλει γιατι διαπιστωνω οτι ακομα εχω μεινει σ ενα "μας" που δεν υπαρχει εδω και -πλεον- χρονια.
και το χειροτερο ειναι οτι νομιζα οτι ειχα ξεχασει.
και αυτη τη φορα δεν εχω να κατηγορησω κανεναν γι αυτο!

σιγουρα καλυτερα.

δεν μπορω να μαλωνω.
κ ειδικα οταν δεν υπαρχει το δικιο και το αδικο.
κ ειδικα οταν προκειται για ατομα που με τον χρονο τουσ εβαλα ψηλα.
δεν μπορω να μαλωνω.
γιατι παντα κατι σπαει.
μικρο, μεγαλο, δεν εχει σημασια.
σπαει.
κ φοβαμαι στην ιδεα οτι μπορει να μην ηταν τοσο δυνατο ωστε να μην ξανακολλησει.

ειναι ωρες που σκεφτομαι
αν την ωρα που αρχιζεις κ φωναζεις αυτα που λες εχεις χρονο να τα σκεφτεις.
εγω δεν εχω παντα
μεσα στους λυγμους που επονται τα σκεφτομαι.
κ πολυ εγωιστικα θα πω οτι σχεδον ποτε δεν εχω βρει κατι που θελω να αλλαξω στα λογια μου
στον τονο μου θα αλλαζα πολλα.
τα λογια τα προσεχω

κ οσοι ξερουν καταλαβαινουν.

ευχη κ καταρα.
να προσεχεις κ να καταλαβαινεις.

πως θα ηταν αν δεν προσεχα κ δεν καταλαβαινα?
πως θα ημουν?
ισως καλυτερα.

ποσα κομματια?

Η μικρη μου εμπειρια στον τομεα "διαπροσωπικες σχεσεις", πασης φυσεως
λεει οτι οι ανθρωποι ειναι κομματια απο παζλ.
Ενα παζλ των εκατομυριων κομματιων.
Ο καθενας μας ενα κομματι αυτου.
Ολοι μαζι ενα συνολο που δενει ομοιομορφα.
Υπαρχουν τα κομματια που εφαπτομαστε και αυτα που ειναι μακρινα.
Αλλα παρ ολα αυτα για ολους υπαρχει ενας συνδετικος κρικος.
Και τωρα που το σκεφτομαι
πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω τι εχουμε να χωρισουμε
ο στοχος ολονων μας ειναι να κολλησουμε στο παζλ.
Το παζλ της ζωης.
Και που λενε οτι κανεις δεν ειναι αναντικαταστατος.
Ψεμματα ειναι.
Παντα διαφορετικο κομματι θα ειναι ο "αντικαταστατης"
απλα μπορει να κολλαει απ την αλλη μερια του κομματιου σου.
Και αυτοι που ηρθαν κ εφυγαν απ τη ζωη σου
ηταν γιατι η θεση τους ηταν παρακατω
η παραπανω.
Και πηγαν να την βρουνε.
Αλλοι την βρισκουν συντομα.
Αλλοι αργουν.
Αλλοι ποτε.
Αλλοι την βρισκουν και την αφηνουν.
Αλλα αυτο δεν σημναινει οτι δεν υπαρχουν τα ταιριαστα κομματια του καθενος.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Απλα μερικοι αποφευγουν τα "ζευγαρια" τους
μονο και μονο γιατι σε μια ζωη με ορια και μαλιστα μη προκαθορισμενα
θελεις να δεις ολο το παζλ.
Και αν με ρωτησεις ποτε καταλαβαινεις οτι "κουμπωσες" σε αλλο κομματι.
Δεν ξερω, θα απαντησω.
Νομιζω οτι το καταλαβαινεις.
Μεχρι να βρεθει το επομενο κομματι
και παει λεγοντας...

Και νομιζω οτι ολο αυτο το παζλ τελικα
ειναι μια μεγαλη, τεραστια μουντζα προς ολους μας.
Γιατι ειναι δυσκολο να δεχτουμε οτι καποια παζλ
μενουν χρονια στα ραφια
και ποτε μπορει να μην ολοκληρωθουν.
Και καποια γινονται απ την πρωτη μερα και μπαινουν σε καδρα.

Μου ειχαν φερει απο την Ντισνευλαντ οταν ημουν μικρη δωρο ενα παζλ 2500 κομματια.
Με τα 2500 χιλιαδες κομματια μπορουσες να κανεις ολοκλητο το παζλ, μπορουσες να κανεις 3 μικροτερα μοιραζοντας τα κομματια και 6 ακομα πιο μικρα.

Οποτε, αν ειναι ετσι κ το δικο μας παζλ
τυχεροι ειμαστε...
Καταλαβαινετε...

Μια συγχιση.

Προσπαθω μερες να γραψω κατι.

Εχω σταματησει να μπορω να εκφραζομαι.
Δυσκολευομαι πλεον.
Γιατι ειμαι καλα.

Γιατι προσπαθησα να αλλαξω προτεραιοτητες.
Και τα εχω ψιλοκαταφερει.
Οχι τελειως και ποτε δεν θα τελειοποιηθει.


Κοιτα να δεις.
Βλεπεις καποιον στο δρομο χωρις μαλλια. Τι θα πεις? Φαλακρος.
Κ ομως του εχουν πεσει τα μαλλια απ τις χημειοθεραπειες.
Βλεπεις εναν χοντρο. Χοντρος θα πεις.
Κ ομως ειναι αρρωστος.
Βλεπεις εναν σκουπιδιαρη. Βρωμαει θεωρεις.
Μεγαλωσε μεσα σε αρωματα θα μαθεις.

Δυστυχως, σχεδον ποτε τα πραγματα δεν ειναι αυτα που βλεπουμε. Τουλαχιστον σχεδον ποτε.

Χαλασα πολυ χρονο να προσπαθω να μαθω να γελαω ψευτικα για να φαινομαι καλα.
Και δεν βρηκα εστω κ ενα λεπτο για να βρω κατι να με κανει να γελαω.



Θελω παρα πολυ να μιλησω με εναν-εναν απο εσας κ να συζητησουμε αυτα που δεν μπορουμε με αλλους.
Για να μπεις στη διαδικασια να κανεις μπλογκ εχεις αναγκη να γραψεις.
Κ ολα οσα γραφονται εδω μεσα, ακομα κ αυτα που θεωρουνται αστειες η φανταστικες ιστοριες κρυβουν αληθειες πισω.

Βρειτε τες.
Μην τις κρυβετε.
Μετα δεν θα μπορεσετε να τις βρειτε.
Επαθα, εχασα, εμαθα.
Θα επρεπε να υπαρχει μια κλιση του "πεφτω" που θα γινεται "σηκωθηκα".


Ο κοσμος θα μιλησει ουτως η αλλως.
Εσυ ξερεις τι περασες κ τι υπαρχει πισω απ αυτα που κοροιδευουν οι αλλοι.

Εδω, πισω απο μια οθονη κ μεσω πιξελ αισθανομαι περισσοτερο ο εαυτος μου,
μονο εδω και στην αγκαλια της μαμας.
Ειναι περιεργος ο κοσμος ρε.
Δυσκολευομαι να ανταπεξελθω.

Μικρη ειμαι ακομα...
Θα μαθω...

Κ τωρα θα μου πεις, τι μαλακιες ελεγες στην αρχη οτι εισαι καλα??
Ειμαι καλα!
Στο σταδιο συνειδητοποιησης.
Ειναι πολυ καλα εδω, αρχιζεις κ βρισκεις το προβλημα.
Η λυση εχει την λιγοτερη σημασια.
Λυση δεν υπαρχει παντα ουτως η αλλως,
αλλα αν βρεις το προβλημα θα ξερεις να λες μετα "περασε κ αυτο κ επέζησα".

Πότε ξεχνάς?

Όταν φεύγεις ή όταν έρχεται?
Όταν κοιτάς ή όταν σε κοιτάνε?
Όταν πέφτεις ή όταν σηκώνεσαι?
Όταν ξεβάφεσαι ή όταν βάφεσαι?
Πριν πιεις ή αφού πιεις?

Πότε ξεχνάς??

Όταν χάνεστε ή όταν χάνεται?
Όταν κοιμάσαι ή όταν ξυπνάς?
Όταν όλα φτιάξουν ή όταν όλα χαλάσουν?


Πότε ξεχνάς??

Όταν βλέπεις παλιούς ή όταν γνωρίσεις καινούριους?
Όταν έρθει μήνυμα γνωστό ή όταν σταλεί άγνωστο?
Όταν σε μισούν ή όταν αγαπάς?
Όταν κλαις ή όταν γελάς?

Πότε ξεχνάς?

Ποτέ, αν δεν είσαι έτοιμος πρώτα να θυμηθείς...

Διαβαζέ μου παραμύθια...

Έχω να αιστανθώ έστω και ελάχιστα ζαλισμένη από τότε που τα έπινα καθημερινά μόνο και μόνο για να μην σκέφτομαι αλλά τελικά σκεφτόμουν περισσότερο.
Αλλά μ άρεζε μάλλον γιατί το έκανα συνέχεια.
Αλλά αυτά που κάποτε τελειώνουν πρέπει να αποφασίσεις ότι τέλειωσαν.
Ότι κάθε πισωγύρισμα δεν είναι για καλό.
Υπάρχουν κάποιοι στο κόσμο αυτό που μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις έτσι επειδή είναι αυτοί που είναι.
Επειδή κάποιες σχέσεις έχουν αξία.
Και ας μην είναι ερωτικές και ποτέ να μην γίνουν.
Κανένα χάπι και κανένας γιατρός δεν θα σου γεμίσει το κενό μιας απογοήτευσης.
Μόνο ένα χέρι που θα σε πάει σε 3-4 μπαρ και να γίνεις λιώμα για πάρτυ σου.
Γιατί σ αρέσει να σε βλέπεις πάνω στα τραπέζια να τραγουδάς σκυλοτράγουδα σε σικάτο μαγαζί και δεν θα ντραπεί κανείς για σένα.
Γιατί φίλε υπάρχουν κάποιοι που όσα χρόνια και αν περάσουν αυτοί δεν περνάνε, μένουν εκεί που τους άφησες.
Και σήμερα έμαθα ότι "αν δεν τα πούμε αυτά μεταξύ μας με ποιον θα τα πούμε?"
Και ότι κάποια μέρη για να τα ξορκίσεις πρέπει να πας με διαφορετικά άτομα και όχι απλά να μην πηγαίνεις καθόλου.
Γιατί η ζωή περνάει ρε.
δεν σε ρωτάει.
Φεύγει.
Δεν θα ξαναέρθει.
ΈΤΣΙ ΕΊΝΑΙ.
Δεν ρομαντζάρω.
Έτσι είναι γαμώτο.
Έγιναν, πέρασαν, θα ξαναέρθουν, θα ξαναπεράσουν.
ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΚΑΛΆ.
Να ζήσεις και άλλα.
Ζήσε με τα γεγονότα ως έχουν και αν δεν σ αρέσουν ΆΛΛΑΞΕ τα εσύ, μην περιμένεις.
Χάνεις χρόνο.
Χάνεις χρόνο από μία ζωή που σου δόθηκε και άλλοι την έχασαν έτσι, στα 16.
Μην ζητάς να σου είναι όλα εύκολα και βολικά και ωραία.
Ζήτα απλά να είναι κάπως, να τα ζεις.
Και αρχίζω και παραμιλάω αλλα ΡΕ ΞΕΚΟΛΛΑ.
Κοίτα γύρω σου.
Κοίτα τι γίνεται.
Η ζωή σου είναι το παραμύθι σου.
Με δράκους και μάγισσες και καλές νεράιδες.
Μην αφήσεις σελίδα ανεκμετάλευτη.
ΓΡΑΨΤΟ παραμύθι σου όπως του αξίζει, μέχρι όπου φτάσει.
Στο τέλος πάντα το καλό νικάει, θα δεις!
Κάπως έτσι θα πέσω για ύπνο, με τα ρούχα.
Να σκέφτομαι ότι η ζωή συνεχίζεται.
Και ότι ο χρόνος τρέχει.
Και ότι εγώ είμαι εδώ, είμαι καλά, έχω τους 3 πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στο κόσμο να κοιμούνται στα διπλανά δωμ'ατιο, έχω αυτούς που με πήραν απ το χέρι να με πάνε εκεί που ήθελα να πάω και εκείνους που με πήγαν εκεί που δεν ήθελα
ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΩ??
ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΑΛΛΟ ΘΕΛΟΥΜΕ??

Και άσε τους άλλους να βάζουν μέτρα,
ένας δράκος παραπάνω στο παραμύθι,
και τι έγινε???

Διαβαζα ο,τι ποστ εχω κανει μεχρι τωρα
και αναρωτιομουν τελικα ποια απ ολεσ ειμαι?
Η μελαγχολικη?
Η καταθλιπτικη?
Η ερωτευμενη?
Η χωρισμενη?
Η φιλη?
Η εχθρος?
Η αδερφη?
Η απαισιοδοξη?
Η αισιοδοξη?
Η γκρινια?
Ολα μαζι?
Πως γινεται?
Αυτη τη στιγμη αισθανομαι πολυ εξω απ ολα αυτα.
Πολυ διαφορετικα.

Περασαν ολα.
Για να ξαναερθουν με τον καιρο,
αλλα τουλαχιστον θα εχω χωρο για να τα βαλω πλεον!

Καλοκαιρνο συμπερασμα.

-Αυτο το πρασινο που πεταει μπροστα στη οθονη του υπολογιστη πηγαινει οπου δει φωτα και το λενε "βρωμιαρα". [22χρονων]

-Τι λες ρε θεια?? Βρωμουσα το λενε! [5χρονων]


Εκτος απο το οτι απο μικρο και απο τρελλο μαθαινεις την αληθεια
αυτο το καλοκαιρι εβγαλα και ενα ακομα συμπερασμα
η πολυπλοκοτητα κανει τα πραγματα ακομη πιο πολυπλοκα.
Και το ξερω οτι δεν λεω κατι καινουριο αλλα οταν εγω εψαχνα χιλιους τροπους να μπω στη θαλασσα γιατι ειχε αχινους και πηγα-ηρθα στο σπιτι χιλιες φορες για να φερω παουτσια θαλασσης, στρωμα φουσκτωτο, κουπια[για να μην ακουμπησουν τα χερια μου αχινους] το 5χρονο ειχε παει απο τρα βραχια και πηδηξε κατευθειαν στα βαθια.

Μια αποφαση ειναι ολα.
Σε οποια θαλασσα μπροστα κ αν βρεθεις, με οσους αχινους και κυματα αν εχει, μπορεις να βρεις την ακρη.
Καποιοι πιο γρηγορα και καποιοι αλλοι πιο αργα θα φτασουν εκει που επιθυμουν.


Καλως γυρισαμε στα ιδια και στα ιδια!!

Το διαλειμμα οσο ενα τελος.

Μπηκα μηχανικα στο μπλογκ.
Δεν θελω να δω κανενα αλλο σαιτ.
Κανενα αλλο προφιλ.
Κανενα αλλο στατους.
Κανενα αλλο σχολιο.

Ηρθε η ωρα να κοιταξω το δικο μου προφιλ.
Το πραγματικο.
Οχι αυτο που εχω καταχωρησει σε καθε σελιδα κοινωνικης δικτυωσης.

Λενε οτι μια αλλαγη φτανει για να κανεις μια αρχη.
Τα μαλλια μου τοσο κοντα εχω να τα δω απ τα 8.
Με τριχες ασχολουμαι, ΝΑΙ ΜΕ ΤΡΙΧΕΣ.
Δεν με νοιαζει τι θα πει ο καθενας.
Εγω ετσι κανω την απανασταση μου.

Μερες τωρα μιλαω στο εαυτο μου οποτε γραφω.
Γιατι κουραστηκα.
με κουρασαν.
με κουρασα.
Και ξερω οτι καθε αλλαγη απο εμενα πρεπει να ξεκινησει.
Οτι στα δυσκολα εισαι παντα μονος σου.
Οχι, δεν λειπει κανεις, ολοι εδω ειναι.
Εγω δεν τους θελω.
Δεν θελω κανεναν τωρα.

Ηρθε η ωρα για ενα διαλειμμα.
Οσο κρατησει.
Δεν αγχωνομαι.
Αγχωνονται οι αλλοι, τους καταλαβαινω.
Αλλα αυτη τη φορα δεν μπορω να κανω εκπτωσεις.
Θα προσπαθησω ομως...
Συλλαβιζοντας...

Τωρα διαλειμμα απο εδω.
Μεχρι να μαθω να "διαβαζω", οχι συλλαβιστα.

Καλο σας καλοκαιρι!

σκατομερες.

[Σαν]
σημερα εβγαλα απο μεσα μου οσα κρατουσα 4 χρονια τωρα
και εκλαψα
και φωναξα
και ρεζιλι εγινα σε ενα ολοκληρο μαγαζι
και απ τους λυγμους εκλεισε η φωνη μου
και με ποναει ακομα ο λαιμος μου
και νομιζω οτι καποια στεναχωρεσα παρα πολυ
και ισως στεναχωρεθηκε πιο πολυ απο εμενα
και δεν φταιει αυτη
και πιστευω πλεον τιποτα δεν θα ειναι το ιδιο
και θελω να αλλαξω πολλα
αλλα και παλι τιποτα δεν θα κανω
και αυτο το καλοκαιρι δεν θελω να ερθει
δεν θελω
δεν θα ειμαι καλα
δεν ειμαι καλα
και για ολα αυτα
φταιω εγω
και μονο εγω.
Κ οσο τα ελεγα
μεσα στους λυγμους καταλαβα οτι κανεις ποτε δεν θα καταλαβει πληρως
οσο κ αν με αγαπαει.
Σημεα βγηκαν οι βαθμοι των πανελληνιων
και μεσα σ αυτους ηταν και της αδερφης μου
και ελεγα σ ολα τα παιδια στο σχολειο
οτι το μελλον τους ανηκει
την ζωη τους απο εδω κ περα την κανονιζουν οι ιδιοι
γινονται αυτουσιοι και επιουσιοι
και προσαρμοζονται
και προσαρμοζουν
τις επιλογες τους τις κανουν
και τρων τα μουτρα
και ξανασηκωνονται.

Πιο πολυ για να τα ακουσω εγω τα ελεγα...

[ξαναεπεσα στα βαρια, μερες τωρα, γι αυτο χανομαι]

Αυτος.

Ο αντρας που περιμενει παντα, εστω και αν αργω.
Που δεν βρισκει γελοια τη συλλογη μου με τα καπακια απ τα κουτακια των αναψυκτικων που κανοντας την αλφα-βητα βγαινει το γραμμα που θελω.
Που μου στελνει μηνυμα για να μου ποιοι ποιοι δρομοι εχουν κινηση.
Που εκλαψε οταν με ειδε να κλαιω μετα απο ερωτικη απογοητευση.
Που δεν μ εχει ζηλεψει ποτε.
Που και στα πιο δυσκολα του θελει να με βλεπει να γελαω.
Που παραγγελνει σωστα τον καφε μου.
Που δεν τρωει οταν κανω διαιτα μπροστα μου.
Που με βγαζει φωτογραφιες με το κινητο και χαιρεται.
Που αγαπαει τον σκυλο μου.
Που με βρισκει παντα ομορφη.
Που τραγουδαει Lady Gaga.
Που εχει ηχο κλησης το Summer of 69.
Που κατω απ τα κουστουμια και τις γραβατες κρυβει μπαλες,αλανες,αταξιες,σκισμενα γονατα.
Που ξυπναει τα βραδια για να με σκεπασει.
Που εχει κανει πολλες φορες τον ταξιτζη, υδραβλικο για χαρη μου.
Που εμαθε να ζηταει γυναικεια προιοντα απ τα μαγαζια.
Που γι αυτον μετα την ηλικια των 4 ετων μου δεν κυλουσε ο χρονος και εχουμε μεινει ακομα εκει.
Που θελει να ειμαι ευτυχισμενη.
Που μου εμαθε να γραψω,μετραω,περπαταω
και κυριως να αγαπαω.
Γιορταζει σημερα.
Και ειναι το λιγοτερο που μπορω να κανω.
Να του αφιερωσω ενα ποστ, ετσι γιατι οποτε μ αγκαλιαζει ξερω οτι μ αγαπαει
και μ αγαπαει παρ οτι με ξερει καλυτερα απ τον καθενα.


Μπορει να κλαψω για πολλους αντρες
αλλα θα ειναι ο μονος που δεν θα ξεπερασω ποτε.

Μπαμπας.

Μπορει η Γιορτη του Πατερα να ειναι μια ακομα γιορτη εμπορικη και μπλα μπλα μπλα.
Ναι, μπορει.
Αλλα ας υπαρχουν τετοιες εμπορικες γιορτες, δεν πειραζει.

Μονιμοτητα.

Θα θελα να εχω μια ιστορια να γραψω.

Ερωτικη, φιλικη, δεν εχει σημασια, κατι ωραιο και εντυπωσιακο να ηταν απλα.
Δεν υπαρχει ομως.
Ολα οπως τα αφησα στην τελευταια αναρτηση.

Οι καφεδες, τα ποτα και τα ασκοπα ψωνια δεν ηταν ποτε ιστοριες,
θα μπορουσαν να δημιουργησουν ομως
αλλα αυτη τη στιγμη δεν θελω μια ιστορια.
Μια πραγματικοτητα χρειαζομαι.
Απλη
χωρις πυροτεχνηματα
χωρις παθη
χωρις λαθη
χωρις πριγκιπα με αλογο
χωρις φιλους που εχουν ορκισει αιωνια αφοσιωση

Οι ιστοριες εχουν αρχη και τελος.
Μια συνηθεια χρειαζομαι, μονο αυτο.

Α,και καποιον να μπορει να σκοτωνει τα κουνουπια τωρα που καλοκαιριασε και εχω αλλεργια...

Οι περαστικοι*

Σημερα απο το πρωι εκανα ενα τεστ.
Με ποσους ανθρωπους θα χαιρετηθω στο δρομο-σχολη-γειτονια-κεντρο.
Μετρησα πανω-κατω 50.
Βγαζουμε τους 10 γιατι ειναι γειτονια και με την γειτονια παντα χαιρετιεσαι.
Βγαζουμε τους 20 γιατι ειναι συμφοιτητες και επισης οι καλοι τροποι λενε οτι θα πεις ενα "γεια", θα πιεις και εναν καφε.
Βγαζουμε τους 15 γιατι ειναι απο αυτους που βλεπεις στο δρομο και καποτε κανατε παρεα, μπορει το καλοκαιρι να πιειτε κανα ποτο, μπορει να τα ειχαν με κανεναν φιλο/φιλη και να χωρισαν...
Οι 5 που εμειναν ειναι αυτοι που μαζι τους ηπιες καφε επι 4ωρες και δεν ειναι σιγουρο οτι ειναι φιλοι σου.
Ουτε εχθροι.
Ουτε οι αντρες της ζωης σου.
Ουτε οι μελλουσες κουμπαρες σου.
Ειναι απλα απ τα ατομα που μπορεις μπροστα τους να πεις και καμια βλακεια παραπανω και να περασει, να φυγει ετσι σαν να μην ειπωθηκε ποτε και την επομενη φορα στον καφε το ιδιο ωραια θα ειναι...
Οι δεσμευσεις, ο,τι και αν ειναι αυτες, ποτε δεν ηταν το καλυτερο μου.
Καποιοι με ειπαν ευθυνοφοβη
καποιοι αλλοι φυγοπονη
καποιοι ανωριμη
καποιοι παρτακια.
Νταξ, ρωτηστε τι ημουν πριν γινω ολα τα παραπανω ομως...
Και ισως με καταλαβετε και εσεις
καταλαβω και εγω τι απ οσα μου προσαπτετε ειμαι.

...Τους ανθρωπους της ζωης μου καθησα να τους μετρησω...

Καθρευτης #3

Σταματα
Σταματα
Σταματα
να κανεις περιπλοκες σκεψεις.
Σταματα
καλε μου εαυτε.
Στις απλες θα βρεις τις απαντησεις, στις περιπλοκες μονο να δημιουργεις φαντασματα καταφερνεις και να σε κορναρουν στα φαναρια οι απο πισω...
ΑΚΟΥΣΕΣ???

Μπαμ.

Ας καταλαβει καποιος
οτι οι ανθρωποι ειμαστε
για τωρα
για μετα δεν ξερω
Ας κανει καποιος την αρχη
να ειμαστε καλα
να προσπαθουμε για τα καλυτερα
να αφηνουμε πισω τα χειροτερα
[και τους χειροτερους].
Αυτα.
Τιποτα αλλο.
Απλα λιγο να βαλουμε προτεραιοτητες
Γιατι αν δεν βαλουμε ολοι
δεν γινεται δουλεια.
ΣΤΑΜΑΤΑ να μυξοκλαιγεσαι
ΣΤΑΜΑΤΑ να γκρινιαζεις
ΣΤΑΜΑΤΑ να τρωγεσαι με τα ρουχα σου
ΣΤΑΜΑΤΑ να κυνηγας αυτα που σε πονανε
ΣΤΑΜΑΤΑ να μιζεριαζεις
ΣΤΑΜΑΤΑ να κανεις υπερβολικη οικονομια
ΣΤΑΜΑΤΑ
ΣΤΑΜΑΤΑ

Και αν αποφασισεις οτι δεν θα σταματησεις
παρατα με.
Ειλικρινα
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ
να περιμενουμε ολοι να γινουν ατ χειροτερα
για να εκτιμησουμε οσα καλα εχουμε.

Με καταθλιβεις.
Ναι, με καταθλιβεις.
σε ξερω, δεν σε ξερω, δεν εχει σημασια.
Γιατι αν κατι μας εμεινε,
ειναι μια ανθρωπια.
Και αυτη λειψη.

Ανακλησεις.

Οι καλοι ανθρωποι φευγουν.


Σημερα εφυγε ο πιο -εξ ορισμου- καλος ανθρωπος.

Και τον κυκλο της ζωης τον καταλαβαινω,
και τους λογους υπαρξης του.
Και για να ειμαι ειλικρινης,
χαιρομαι οταν καποιος φευγει αφου κλεισει ο κυκλος.
Για τον Βεγγο εκλεισε.
Για αλλους που δεν εκλεισε ειναι ο μεγαλυτερος πονος.
Γιατι αλλο ειναι να θυμασαι καποιον μεσα απ την δουλεια του
την πορεια του
την οικογενεια του
και αλλο
μεσα απ τα παιχνιδια που επαιζε.
Ειναι κριμα.

Οποτε χανεται ενας ανθρωπος
εμενα ενας αλλος μου ερχεται στο μυαλο.
Εκεινος που εφυγε αγκαλια με τα παιχνιδια του
και τα σχολικα του βιβλια.

Και θα μου πεις, ποιος κρινει ποτε εκλεισε ο κυκλος?
Ποιος ντε?

δεν ειναι τοσο εγωιστικο,οσο ακουγεται.

Ει, εσενα που σε ειδα το καλοκαιρι
και μιλησαμε στο ακουα
και μετα σου γυρισα την πλατη
και συνεχεια με σκουντουσε ο φιλος σου
και η φιλη μου δεν καταλαβε τιποτα
και την αλλη μερα την εβριζα
και νομιζω σε ξαναειδα και στη Θεσσαλονικη
εβγαινες απ το αυτοκινητο
μετα δεν ειδα τι εκανες
και ενα βραδυ στη βαλαωριτου περνουσες εξω απο το παρτιζαν
ειχε φωτορυθμικα και δεν ειδα καλα
πρεπει να φορουσες κ φουλαρι
και την τελευταια φορα στο κοσμος
που αν δεν ηταν μπροστα μου η οικογενεια με τα καροτσια θα ειχα ερθει
ετσι για το γαμωτο
ετσι γιατι περασαν 9μηνες και οποτε το θυμαμαι
μετανιωνω που ειμαι τοσο ανασφαλης
γιατι αν δεν ημουν δεν θα γυρνουσα την πλατη.
και τωρα που το σκεφτομαι
μπορει να μην σε ξαναειδα καμια φορα
μονο εκεινη στο ακουα
ολες τις αλλες μπορει να το φανταστηκα.
και ας εχουν γινει τοσα απο περισυ το καλοκαιρι
φετος ξαναελα εκει που βρεθηκαμε
οχι για να παντρευτουμε
απλα θελω να ξορκισω την ανασφαλεια μου.

Δεν βγαζω τον εαυτο μου απ εξω!

Ειναι τραγικο!!!
Ειναι τραγικοτατο αυτο που συμβαινει!!

Ενταξει εγινε το HI5 [που το θυμηθηκα??], ειχαν ολοι στο δημοτικο-γυμνασιο, αργησα αλλα εκανα ενα λογαριασμο να εχω να παιζω, δεν ασχοληθηκα και πολυ για να ειμαι ειλικρινης, μονο οταν θελαμε με τις φιλες μου να βλεπουμε φωτογραφιες αυτων που μας αρεζαν βαζαμε η μια την αλλη να τον κανει φιλο για να μην φανει οτι η ιδια που γουσταρει ριχνει τα μουτρα της και του κανει αιτημα φιλιας[και ετσι τελικα καρφωνομασταν παραπανω].

Μετα μια ωραια μερα προπονησης μιλουσαν οι "μεγαλοι" για το τι ειπε ο Ρουλης στη Ρουλα μεσω Myspace. Εκατσα και εγω απο διπλα, καταλαβα οτι ηταν τυπου HI5 το οποιο δεν με ειχε ενθουσιασει οποτε δεν εδωσα βαση και δεν εκανα.


Τελη γυμνασιου η αρχες λυκειου ακουσα για μια περιπτωση που αρχισε δειλα-δειλα να κανει τα πρωτα της βηματα, facebook σου λεει. Ακουσα και εγω οτι στο εξωτερικο ειχε πολυ περαση, εκανα λογαριασμο και επι αρκετα χρονια το ειχα με 10φιλους που ζουσαν ολοι εξω και εμπαινα μια φορα το 6μηνο για να δω αν εχω τιποτα -που δεν ειχα ποτε.
Πρωτο ετος το επιασα "στα σοβαρα", απο τοτε οφειλω να ομολογησω δεν το ξαναφησα ποτε.


Εδω και 1χρονο σχεδον μπηκε καινουριο ονομα στο παιχνιδι, twitter το λενε. Το θεωρω απιστευτα βαρετο απ ο,τι βλεπω τους καμμενους φιλους μου που εχουν αλλα και απο την χρηση του που μου εχουν εξηγησει ποια ειναι. Παρ ολα αυτα μπηκα στη διαδικασια να κανω, "ετσι για να δω τι παιζει". Δυσκολευομαι -η αληθεια ειναι- και συνεχιζω να το βρισκω εξαιρετικα βαρετο αλλα θελω να δω "που το παει", δεν γινεται ολοι να ειναι ενθουσιασμενοι και εγω τοσο ξενερωμενη.


Σκεφτομαι αν τα χρειαζομαστε ολα αυτα τα sites και τους τροπους επικοινωνιας.
Κατεληξα πως οχι. Βασικα αν το καλοσκεφτεις ουτε το κινητο μας ειναι τοσο αναγκαιο οσο θελουμε να δειχνουμε οτι ειναι, δηλαδη στα φοιτητικα χρονια των γονιων μου που δεν ειχαν κινητα δεν περασαν καλα?? Μπορει και καλυτερα... Αλλα ενταξει, αντε πες το κινητο, ειναι κινητο, εξυπηρετει και πιο σοβαρα περιστατικα.
Ολα τα υπολοιπα ομως συνεχιζω να πιστευω οτι ειναι το μεσο για να δειχνουμε ποσο γαματοι ειμαστε, ποσο γαματη μουσικη ακουμε, ποσο γαματες φωτογραφιες βγαζουμε, ποσο γαματα περναμε εκει που παμε κλπ

Οχι παντα, αλλα ολοι!

Και εννοειται οτι ΔΕΝ ειμαι κατα και ισα-ισα τα θεωρω οτι εχουν και αυτα τον ρολο τους στη καθημερινοτητα μας αλλα θελει μετρο, και για να μιλησω στην ορολογια του twitter, θελει να το "ακολουθεις" εσυ και οχι αυτο εσενα...

Αυταπατασαι.

Η αληθεια ειναι οτι ειχα την προειδοποιηση πολλα χρονια πισω.

Αλλα τι να θυμαμαι απο τοτε??

Οσα λεγονται στο αυτι τα θυμασαι μονο οταν τα χρειαστεις.

"Ο ανθρωπος που σε ζηλευει ειναι το ιδιο επικυνδινος μ εναν που σ αγαπαει τυφλα,
και οι δυο σε μισουν και σ αγαπουν για τους λαθος λογους αντιστοιχα"

Αλλα ενταξει, οπως και να εχει, αναμεσα στους δυο διαλεγω τον δευτερο!

***Περασαν 3χρονια και δεν ξυπνησες ακομα.
Πεθαινουν οι ελπιδες μου σιγα-σιγα, θα τις θαψω διπλα σου μηπως ξαναφυτρωσουν...

Μπορεις?

Υπαρχει μια εντυπωση οτι κανεις κατι γιατι μπορεις.
Μπορεις να μην μιλας
Μπορεις να κοροιδευεις
Μπορεις να εισαι υπερανω
Μπορεις να εισαι γκομενος/να
Μπορεις να εχεις τουπε
Μπορεις να το παιζεις εξυπνος
Μπορεις να εισαι "και γαμω"
Ναι απλα το θεμα ειναι αν πραγματικα μπορεις
ή το παιζεις οτι μπορεις.

Μα ποσο εκνευριζομαι οταν δεν μπορεις και προσπαθεις να το παιξεις οτι μπορεις ενω τελικα ξερεις και ο ιδιος οτι δεν μπορεις αλλα επειδη πρεπει μπορεσες.

Και τελικα τα "πρεπει" στα "μπορω" ποιος μπορει να τα βαζει?

Θα δανειστω μια ατακα που δεν συνδυαζεται με μπαλετο,γαλλικα και πιανο που ειχε η παιδικη μου καθημερινοτητα αλλα κλασε και λιγο...

Failed.

Ποσο παραλογη μπορει να ειμαι που:

Μ αρεσουν τα ατομα που γελανε δυνατα.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που γελανε και προκαλουν γελιο και στους αλλους.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που δεν κοιτανε το ταμπελακι στα ρουχα.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που μιλανε ομορφα.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που και το "γαμησου" θα το πουνε με αποψη.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που θα βρισουν με λογο.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που δεν μενουν στην επιφανεια.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που ειναι διπλα μου και με βριζουν οταν κανω βλακειες.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που στελνουν ενα μηνυμα "μαλακα παρε κανενα τηλ.μου ελειψες".
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που "γνωριζουν", χωρις να "ξερουν".
Μ αρεσουν οι ανθρωποι με τα καθαρα ματια.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι με τα καθαρα αισθηματα.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι με μπεσα χωρις να γινονται γραφικοι.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που εχω διπλα μου.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι τους αρεσουν αυτοι που ειναι διπλα μου.
Μ αρεσουν οι ανθρωποι που θα δουνε παρακατω, χωρις να δουνε παραπανω.

Μ αρεσει που εχω βρει 4τετοιους εδω και πολλααααα χρονια.
Δεν μ αρεσει που ολοι οι επομενοι συνεχως μου αποδεικνυουν οτι δεν θα βρω αλλους.

αποκριες

ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

ειναι απιστευτο ποσα μπορεις να κρυψεις φορωντας το.

καθρεφτης2

Ειναι που ειναι Σαββατο βραδυ και ειμαι μεσα
Ειναι που μαζι και χωρια συχνα
Ειναι που οι παλιοι και οι καινουριοι γιναν ενα
Ειναι που σε καθε "γεια" πλεον υπαρχει απαντηση
Ειναι που υπαρχουν αυτα που με πηγαν μπροστα και ολα τα υπολοιπα με γυριζαν πισω
Ειναι που επιμενω να ριχνω ευθυνες σε εναν μονο
Ειναι που μεσα απο λεξεις απελευθερωθηκα και δεσμευτηκα
Ειναι που ποτε δεν τις ειπα φωναχτα,μου αρκουσε το εδω
Ειναι που εδω βρηκα εναν ανθρωπο που ξερω οτι με καταλαβαινει απ το 0 μεχρι το απειρο[και την ευχαριστω]
Ειναι που πριν τις 4 ειναι πολυτελεια να κοιμηθω
Ειναι που τα βιβλια γραφονται πλεον σε κινεζικα και χανομαι μεσα σε αριθμους κατω του 5
Ειναι που "εγω δεν ημουν ετσι γαμωτο"
Ειναι που σκεφτομαι 10 και μιλαω 1
Ειναι που κανεις δεν κανει τον κοπο να καταλαβει
Ειναι που το πρωι κραταω τα ματια μου κλειστα για να μην ξυπνησω
Ειναι που μου φταινε ολα και κανενας
Ειναι που οσο φευγω τοσο θελω να γυρισω
Ειναι που ακομα σε/σας αγαπω
Ειναι που καποιες φορες σας μισω
Ειναι που δεν ξερω τι θελω

Ειναι που δεν θα επρεπε να ειναι
αλλα επειδη ειναι εγω νομιζω οτι πνιγομαι σε καθε "γεια" πλεον που ακουω
και ειναι ο αερας που λειπει
και ο κυκλος που ΔΕΝ κλεινει.

Μου κανω κακο πλεον και πρεπει για λιγο να με εγκαταλειψω για να βρω τον δρομο μου.
αι γαμησου στελινα

Stand there and watch me burn.

Λένε ότι στην Τρίτη καίγεσαι
Οπότε άτυπα ο καθένας έχει 3ευκαιριες.
Όταν είσαι ΕΣΥ αυτός που πρέπει[θέλει καταβαθος] να τις δώσει αυτές τις 3ευκαιριες
κανείς 3ευχες για την κάθε επόμενη ευκαιρία
1.να την αξιοποιήσει σωστά
2.να μην χρειαστεί Αλλη
και το κυριότερο
3.να μην τελειώσουν τα σπίρτα.

Αυτή τη φορά τα δικά μου σπίρτα τελείωσαν,και δεν ήταν μόνο 3.
Απ τον επόμενο θα αρχίσω να τα μετραω γιατί πάντα εγώ καιγομαι στο τέλος τελικά...

μην μ αφηνεις να σ αφησω

ειναι αυτες οι σχεσεις των ανθρωπων
που βλεπεις οτι τελειωνουν
και δεν μπορεις να πιασεις το κουβαρι
απ την αρχη και να το συμμαζεψεις.
Και αφηνεις τον χρονο να περναει.
Και το "μου λειψες" να γινεται "επ,καιρο εχω να σε δω"
το "τι κανεις", "γεια"
και αντι να κανεις κατι να το σωσεις
το αφηνεις
και
σ αφηνει κ αυτο.
Και μετα απο καιρο στο "γιατι"
θα απαντας "δεν ξερω".
Αλλα θα ειναι ηδη αργα...

Σε εμένα μιλάω.

Είναι ωραίο να ονειρεύεται τι θα ήθελες να κανείς
πως θα ήθελες να ήσουν
με ποιον θα ήθελες να βγεις
ποσά μαθήματα θα ηθηλες να περάσεις
πως θα ήθελες να σε βλεπυν οι άλλοι
ποτέ θα ήθελες να πάρεις πτυχίο
τι θα ήθελες να είχες πει
τι θα ήθελες να γράψεις κ δεν εγραψες στο μπλογκ

όλα όσα θα ήθελες

Είναι ωραίο να ονειρευεσαι και να κάνεις εικόνες στο μυαλό σου

Αλλά εντάξει κάποια στιγμή πρέπει
όταν ξυπνησεις να πεις
«σήμερα ξεκιναω την προσπάθεια»

Μπορεί την εικόνα κ τα σχέδια που φαντάζεται στο μυαλό σου να μην τα καταφέρεις ποτέ γιατί τα όνειρα καμία φορά ξεπερνανε τη σφαίρα του δυνατού

αλλά τουλάχιστον θα εχεις προσπαθήσει

και τα μισά θα τα καταφερεις.
Καλύτερα που δεν θα τα καταφέρεις κ όλα γιατί όπως έλεγε κ η γιαγιά μου «δεν χρειάζεται να τα κανείς όλα τέλεια για να μην σε ματιαζουν»

Αλλά πρέπει να προσπαθήσεις
να σταματήσεις
να ξυπνας το μεσημέρι,να πίνεις καφε1,να πηγαίνεις σχολή για να πιεις καφε2,να κανείς βόλτα πίνοντας καφε3,να τρως,να λιωνεις στο φεισμπουκ,να μιλάς στο τηλέφωνο,να μιζεριαζεις σκεφτοντας τι μπορείς να κανείς αντί να αρχιζις να το κανείς,να βγαίνεις για ποτο1,2,3 και να κοιμάσαι.

Σταματά να μην προσπαθείς και απλά να περιμένεις.
Τους ανθρώπους πρέπει να τους βρεις.
Τα λόγια πρέπει να τα πεις εκείνη τη στιγμή.
Το πτυχίο πρέπει να το πάρεις.
Τις παρεξηγήσεις πρέπει να τις λύσεις.
Τα λάθη πρέπει να τα διορθωνεις.
Όσα σε φθειρουν να τα διωχνεις.
Αυτό που αγαπάς να το προσπαθήσεις.
Την τρελλα σου να την ικανοποιησεις.

Κ οχι επειδή ΠΡΕΠΕΙ αλλά επειδή κάπως έτσι καταλαβαίνεις ότι ζεις για σένα κ όχι για τους άλλους.

ΑΚΟΥΣ στελίνα;;;;ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΙΛΑΩ!