σκατομερες.

[Σαν]
σημερα εβγαλα απο μεσα μου οσα κρατουσα 4 χρονια τωρα
και εκλαψα
και φωναξα
και ρεζιλι εγινα σε ενα ολοκληρο μαγαζι
και απ τους λυγμους εκλεισε η φωνη μου
και με ποναει ακομα ο λαιμος μου
και νομιζω οτι καποια στεναχωρεσα παρα πολυ
και ισως στεναχωρεθηκε πιο πολυ απο εμενα
και δεν φταιει αυτη
και πιστευω πλεον τιποτα δεν θα ειναι το ιδιο
και θελω να αλλαξω πολλα
αλλα και παλι τιποτα δεν θα κανω
και αυτο το καλοκαιρι δεν θελω να ερθει
δεν θελω
δεν θα ειμαι καλα
δεν ειμαι καλα
και για ολα αυτα
φταιω εγω
και μονο εγω.
Κ οσο τα ελεγα
μεσα στους λυγμους καταλαβα οτι κανεις ποτε δεν θα καταλαβει πληρως
οσο κ αν με αγαπαει.
Σημεα βγηκαν οι βαθμοι των πανελληνιων
και μεσα σ αυτους ηταν και της αδερφης μου
και ελεγα σ ολα τα παιδια στο σχολειο
οτι το μελλον τους ανηκει
την ζωη τους απο εδω κ περα την κανονιζουν οι ιδιοι
γινονται αυτουσιοι και επιουσιοι
και προσαρμοζονται
και προσαρμοζουν
τις επιλογες τους τις κανουν
και τρων τα μουτρα
και ξανασηκωνονται.

Πιο πολυ για να τα ακουσω εγω τα ελεγα...

[ξαναεπεσα στα βαρια, μερες τωρα, γι αυτο χανομαι]

Αυτος.

Ο αντρας που περιμενει παντα, εστω και αν αργω.
Που δεν βρισκει γελοια τη συλλογη μου με τα καπακια απ τα κουτακια των αναψυκτικων που κανοντας την αλφα-βητα βγαινει το γραμμα που θελω.
Που μου στελνει μηνυμα για να μου ποιοι ποιοι δρομοι εχουν κινηση.
Που εκλαψε οταν με ειδε να κλαιω μετα απο ερωτικη απογοητευση.
Που δεν μ εχει ζηλεψει ποτε.
Που και στα πιο δυσκολα του θελει να με βλεπει να γελαω.
Που παραγγελνει σωστα τον καφε μου.
Που δεν τρωει οταν κανω διαιτα μπροστα μου.
Που με βγαζει φωτογραφιες με το κινητο και χαιρεται.
Που αγαπαει τον σκυλο μου.
Που με βρισκει παντα ομορφη.
Που τραγουδαει Lady Gaga.
Που εχει ηχο κλησης το Summer of 69.
Που κατω απ τα κουστουμια και τις γραβατες κρυβει μπαλες,αλανες,αταξιες,σκισμενα γονατα.
Που ξυπναει τα βραδια για να με σκεπασει.
Που εχει κανει πολλες φορες τον ταξιτζη, υδραβλικο για χαρη μου.
Που εμαθε να ζηταει γυναικεια προιοντα απ τα μαγαζια.
Που γι αυτον μετα την ηλικια των 4 ετων μου δεν κυλουσε ο χρονος και εχουμε μεινει ακομα εκει.
Που θελει να ειμαι ευτυχισμενη.
Που μου εμαθε να γραψω,μετραω,περπαταω
και κυριως να αγαπαω.
Γιορταζει σημερα.
Και ειναι το λιγοτερο που μπορω να κανω.
Να του αφιερωσω ενα ποστ, ετσι γιατι οποτε μ αγκαλιαζει ξερω οτι μ αγαπαει
και μ αγαπαει παρ οτι με ξερει καλυτερα απ τον καθενα.


Μπορει να κλαψω για πολλους αντρες
αλλα θα ειναι ο μονος που δεν θα ξεπερασω ποτε.

Μπαμπας.

Μπορει η Γιορτη του Πατερα να ειναι μια ακομα γιορτη εμπορικη και μπλα μπλα μπλα.
Ναι, μπορει.
Αλλα ας υπαρχουν τετοιες εμπορικες γιορτες, δεν πειραζει.

Μονιμοτητα.

Θα θελα να εχω μια ιστορια να γραψω.

Ερωτικη, φιλικη, δεν εχει σημασια, κατι ωραιο και εντυπωσιακο να ηταν απλα.
Δεν υπαρχει ομως.
Ολα οπως τα αφησα στην τελευταια αναρτηση.

Οι καφεδες, τα ποτα και τα ασκοπα ψωνια δεν ηταν ποτε ιστοριες,
θα μπορουσαν να δημιουργησουν ομως
αλλα αυτη τη στιγμη δεν θελω μια ιστορια.
Μια πραγματικοτητα χρειαζομαι.
Απλη
χωρις πυροτεχνηματα
χωρις παθη
χωρις λαθη
χωρις πριγκιπα με αλογο
χωρις φιλους που εχουν ορκισει αιωνια αφοσιωση

Οι ιστοριες εχουν αρχη και τελος.
Μια συνηθεια χρειαζομαι, μονο αυτο.

Α,και καποιον να μπορει να σκοτωνει τα κουνουπια τωρα που καλοκαιριασε και εχω αλλεργια...