7/10/10

Όπως πέφτει η βροχή,πεφτω κ εγώ.

Χειμωνιασε.
Η κουβέρτα και τα μακρυμανικα είναι απαραίτητα δηλαδή.
Φυσάει.
Τα φύλλα του δέντρου δίπλα στο παράθυρο χτυπάνε το τζαμί.
Έτσι όπως θέλω να τον χτυπησω.
Δυνατά αλλά απαραίτητα.
Γιατί όσο περνάει ο καιρός η απουσία του μου αποδεικνύει ότι αξιζε όλη την ταλαιπωρία.
Γιατί θα την ξαναπερνουσα αν...αλλά δεν...
Το σημερινό βράδυ μου θύμισε ένα άλλο βράδυ.
Ένα βράδυ που τα πόδια μου δεν τα ζεσταινε ο σκύλος μου όπως τώρα, αλλά τα πόδια του.
Τουλάχιστον με τον σκύλο μου θα είμαστε πάντα μαζί.
Ενώ με τους ανθρώπους το πάντα δεν υπάρχει.
Κρίμα.
Μάλλον.

4 σχόλια:

ο αποτέτοιος είπε...

με κανέναν και με τίποτα δεν υπάρχει το πάντα, μην ανησυχείτε.

"γιατί αυτονόητο είναι μόνο το χτες και το άγνωστο. όχι το αύριο, ούτε το μαζί."
(που λέει και μια ψυχή)

Ανώνυμος είπε...

Σιγουρα.

the BluElephant είπε...

και ξαναγεννιέσαι με κάθε ουράνιο τόξο?

afroO είπε...

α-να-τρι-χια-ζω φίλη μου..