Πότε ξεχνάς?

Όταν φεύγεις ή όταν έρχεται?
Όταν κοιτάς ή όταν σε κοιτάνε?
Όταν πέφτεις ή όταν σηκώνεσαι?
Όταν ξεβάφεσαι ή όταν βάφεσαι?
Πριν πιεις ή αφού πιεις?

Πότε ξεχνάς??

Όταν χάνεστε ή όταν χάνεται?
Όταν κοιμάσαι ή όταν ξυπνάς?
Όταν όλα φτιάξουν ή όταν όλα χαλάσουν?


Πότε ξεχνάς??

Όταν βλέπεις παλιούς ή όταν γνωρίσεις καινούριους?
Όταν έρθει μήνυμα γνωστό ή όταν σταλεί άγνωστο?
Όταν σε μισούν ή όταν αγαπάς?
Όταν κλαις ή όταν γελάς?

Πότε ξεχνάς?

Ποτέ, αν δεν είσαι έτοιμος πρώτα να θυμηθείς...

Διαβαζέ μου παραμύθια...

Έχω να αιστανθώ έστω και ελάχιστα ζαλισμένη από τότε που τα έπινα καθημερινά μόνο και μόνο για να μην σκέφτομαι αλλά τελικά σκεφτόμουν περισσότερο.
Αλλά μ άρεζε μάλλον γιατί το έκανα συνέχεια.
Αλλά αυτά που κάποτε τελειώνουν πρέπει να αποφασίσεις ότι τέλειωσαν.
Ότι κάθε πισωγύρισμα δεν είναι για καλό.
Υπάρχουν κάποιοι στο κόσμο αυτό που μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις έτσι επειδή είναι αυτοί που είναι.
Επειδή κάποιες σχέσεις έχουν αξία.
Και ας μην είναι ερωτικές και ποτέ να μην γίνουν.
Κανένα χάπι και κανένας γιατρός δεν θα σου γεμίσει το κενό μιας απογοήτευσης.
Μόνο ένα χέρι που θα σε πάει σε 3-4 μπαρ και να γίνεις λιώμα για πάρτυ σου.
Γιατί σ αρέσει να σε βλέπεις πάνω στα τραπέζια να τραγουδάς σκυλοτράγουδα σε σικάτο μαγαζί και δεν θα ντραπεί κανείς για σένα.
Γιατί φίλε υπάρχουν κάποιοι που όσα χρόνια και αν περάσουν αυτοί δεν περνάνε, μένουν εκεί που τους άφησες.
Και σήμερα έμαθα ότι "αν δεν τα πούμε αυτά μεταξύ μας με ποιον θα τα πούμε?"
Και ότι κάποια μέρη για να τα ξορκίσεις πρέπει να πας με διαφορετικά άτομα και όχι απλά να μην πηγαίνεις καθόλου.
Γιατί η ζωή περνάει ρε.
δεν σε ρωτάει.
Φεύγει.
Δεν θα ξαναέρθει.
ΈΤΣΙ ΕΊΝΑΙ.
Δεν ρομαντζάρω.
Έτσι είναι γαμώτο.
Έγιναν, πέρασαν, θα ξαναέρθουν, θα ξαναπεράσουν.
ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΚΑΛΆ.
Να ζήσεις και άλλα.
Ζήσε με τα γεγονότα ως έχουν και αν δεν σ αρέσουν ΆΛΛΑΞΕ τα εσύ, μην περιμένεις.
Χάνεις χρόνο.
Χάνεις χρόνο από μία ζωή που σου δόθηκε και άλλοι την έχασαν έτσι, στα 16.
Μην ζητάς να σου είναι όλα εύκολα και βολικά και ωραία.
Ζήτα απλά να είναι κάπως, να τα ζεις.
Και αρχίζω και παραμιλάω αλλα ΡΕ ΞΕΚΟΛΛΑ.
Κοίτα γύρω σου.
Κοίτα τι γίνεται.
Η ζωή σου είναι το παραμύθι σου.
Με δράκους και μάγισσες και καλές νεράιδες.
Μην αφήσεις σελίδα ανεκμετάλευτη.
ΓΡΑΨΤΟ παραμύθι σου όπως του αξίζει, μέχρι όπου φτάσει.
Στο τέλος πάντα το καλό νικάει, θα δεις!
Κάπως έτσι θα πέσω για ύπνο, με τα ρούχα.
Να σκέφτομαι ότι η ζωή συνεχίζεται.
Και ότι ο χρόνος τρέχει.
Και ότι εγώ είμαι εδώ, είμαι καλά, έχω τους 3 πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στο κόσμο να κοιμούνται στα διπλανά δωμ'ατιο, έχω αυτούς που με πήραν απ το χέρι να με πάνε εκεί που ήθελα να πάω και εκείνους που με πήγαν εκεί που δεν ήθελα
ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΩ??
ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΑΛΛΟ ΘΕΛΟΥΜΕ??

Και άσε τους άλλους να βάζουν μέτρα,
ένας δράκος παραπάνω στο παραμύθι,
και τι έγινε???

Διαβαζα ο,τι ποστ εχω κανει μεχρι τωρα
και αναρωτιομουν τελικα ποια απ ολεσ ειμαι?
Η μελαγχολικη?
Η καταθλιπτικη?
Η ερωτευμενη?
Η χωρισμενη?
Η φιλη?
Η εχθρος?
Η αδερφη?
Η απαισιοδοξη?
Η αισιοδοξη?
Η γκρινια?
Ολα μαζι?
Πως γινεται?
Αυτη τη στιγμη αισθανομαι πολυ εξω απ ολα αυτα.
Πολυ διαφορετικα.

Περασαν ολα.
Για να ξαναερθουν με τον καιρο,
αλλα τουλαχιστον θα εχω χωρο για να τα βαλω πλεον!