μνημοντουλαπο.

 

εχω σκεφτει απειρες φορες να το κλεισω το μπλογκ.
γιατι δεν μου ερχεται να γραψω κ πιστευω οτι τζαμπα το κραταω.
απ την αλλη σε κατι τετοιες στιγμες μπαινω αυτοματα χωρις να ξερω τι θελω,
να διαβασω αλλους,
να γραψω εγω,
να γραψω για να τα βλεπω
να κλεφτω,
δεν ξερω.

πιο πολυ για κλαψα μου κανει αυτη τη φορα.

γενικα 
τα κανω ολα ευκολα
θυμωνω ευκολα
ξεθυμωνω ευκολα
ξεχναω ευκολα
παρεξηγω ευκολα
ξεπαρεξηγω ευκολα
εμπιστευομαι ευκολα
ξε-εμπιστευομαι ευκολα

απ την μια λεω καλα κανω γιατι το ενα αναιρει το αλλο κ το αποτελεσμα δεν ειναι κ τοσο κακο
απ την αλλη λεω οτι κ να ηθελα να αλλαξω δεν μπορω.
εχω κανει καποιες προοδους
αλλα οχι καμια θεαματικη αλλαγη.


με τρωει πολυ ολο αυτο,
οτι εγω τα κανω ολα τοσο ευκολα 
κ οι αλλοι θελουν τον χρονο τους.

πολυ προσφατα ενα περιστατικο
δυσαρεστο
μου εδωσε να καταλαβω οτι οσο την ψαχνεις την "δουλεια"
τοσο χανεις την επομενη "δουλεια"
που μπορει να ειναι κ καλυτερη 

τελος παντων
ηθελα να πω καποια συγγνωμη σ αυτους που αυτα τα "γρηγορα" τα δικα μου τους ενοχλουν
σε καποιους αλλους ενα ευχαριστω που τα ανεχονται
κ σε καποιους τριτους θελω να πω 
οτι οι ανθρωποι δεν χτιζονται
δεν εχουν μπετα κ κολωνες να στηριζονται
στηριζονται ο ενας πανω στον αλλον
κ αν πεσει η μια κολωνα παει σαν ντομινο
πεφτουν ολες
μπορει οχι ολες μαζι
ευτυχως βοηθησαν στο πολυ παρελθον, 10 χρονια πριν περιπου,
να με κανουν να συμβιβαστω με την ιδεα οτι οι ανθρωποι δεν ειναι κολωνες
λυγανε
οτι οτι διαλεγω ακομα να βλεπω τους κοντινους μου ανθρωπους "κολωνες" ειναι δικια μου επιλογη
γιατι στη τελικη
αν δεν μιλησεις σε καποιον, δεν αγαπησεις καποιον, δεν πεις καμια υπερβολη πανω στην αγαπη της στιγμης, αν τον χασεις, αν δεν πιεις στις χαρες κ στα φαρμακια κ αν  τελικα
μετα απ ολα αυτα
μπορεσεις να του χαρισεις εναν αποθηκευτικο χωρο στη καρδια σου  κ στη μνημη σου
τι κερδισες?

Μετανιωνω που ειπα πραγματα πολυ ιδιαιτερα, πολυ προσωπικα, πολυ δικα μου, πολυ λεπτα σε ανθρωπους που με τα χρονια ξεφτισαν 
αλλα κανοντας μια αναδρομη διαπιστωνω οτι στην πραγματικοτητα ποτε δεν απογοητευτηκα
κ ποτε δεν εμεινα με την πικρια.
με απορια ισως να εμεινα,
οπως εμειναν κ αυτοι
αλλα με πικρια οχι.

αυτο το ποστ εγινε με αφορμη μια απωλεια,
ενα μνημοσυνο απωλειας,
ενα ατυχημα
κ 
μια φιλη απ τα παλια που βρεθηκε ξαφνικα μπροστα μου με ενα σοβαρο προβλημα υγειας.

κ σ αυτα τα ασχημα δεν σκεφτηκα οτι η ζωη ειναι μικρη
η ζωη εχει το μεγεθος των στιγμων που της δινεις ,
απλα μπορεις να πας παραατω
χωρις να χρειαζεται να κοιτας τα χθεσινα.
Οτι ειναι να σταθει ορθιο, θα σταθει
κ μπορει καποια στιγμη οι κολωνες να μεινουν στη θεση τους.

με αγαπη.